خد

رخسار، گونه، چهره، رخساره، خدودجمع
(اسم ) روی رخسار گونه . جمع : خدود.
زمین کندن شکافتن زمین

(خَ دّ ) [ ع . ] (اِ. ) چهره ، رخسار. ج . خدود.

خد. [ خ َدد ] ( ع اِ ) رخسار و آن دو باشد و مذکر است. ( از منتهی الارب ) ( ناظم الاطباء ) ( آنندراج ). رخساره. ( غیاث اللغات ). رخ. ( دستور اللغة نطنزی ) ( حبیش تفلیسی ) ( میرسیدشریف جرجانی ) ( ترجمان عادل بن علی ). دیباچه روی. عذار. هر یک از دو جانب روی. رو. صورت. ج ، خُدود، خِداد، خدان ، اَخِدَّه : و لاتصعِّر خدّک للناس. ( قرآن 18/31 ).
شرم زمانی ز روی او نشود دور
گویی کز شرم ساختند ورا خد.از قد تو سرو بوستان سازم
وز خد تو ماه آسمان سازم.میوه دل نیشکر خدشان
گلبن جان نارون قدشان.شکر می کرد آن شهید زردخد
کاین بزد بر جسم و بر مغمی نزد.ز خال مشکین بر خد احمرش گویی
نهاده اند بر آتش بنام من فلفل.سعدی خط سبز دوست دارد
پیرامون خد ارغوانی.ترا که زلف و بناگوش و قد و خد اینست
مرو بباغ که در خانه بوستان داری.|| راه جماعت. ( از منتهی الارب ) ( ناظم الاطباء ) ( آنندراج ). ج ، اَخِدَّه ،خِداد، خِدّان ، خُدود. || جوی خرد. ج ، اخده ، خداد، خدان ، خدود. || صفحه هودج. ج ، اخده ، خدان ، خدود. || تأثیر در چیزی. ( ازمنتهی الارب ) ( ناظم الاطباء ) ( از آنندراج ). ج ، اخده ، خداد، خدان ، خدود. || سرزنش. عتاب. || طعن. ( ناظم الاطباء ).

---

خد. [ خ َدد ] ( ع مص ) زمین کندن. ( تاج المصادر بیهقی ) ( المصادر زوزنی ). شکافتن زمین. ( منتهی الارب ). || گود کردن زمین. حفر کردن زمین. یقال : خد السیل الارض و فی الارض . || با دندان جسم چیزی را دریدن. ( از معجم الوسیط ). || داغ بر صورت شترزدن. ( از معجم الوسیط ). || اثر در شبی گذاشتن. ( از معجم البلدان ).یقال : خد الفرس الارض بحوافره. || لاغر شدن و کم گوشت گشتن. ( از ناظم الاطباء ). یقال : خد لحمه.

رخسار، گونه، چهره، رخساره.

/Khed/ خود - خودش ۳خودت

رخسار, گونه , چهره