معنی : صهیون گرایی، نهضت صهیونیسم، نضت تمرکز بنی اسرائیل درفلسطین
معانی دیگر : صهیونیسم، صهیون گرائی، نهضت تمرکز بنی اسرائیل درفلسطین
zionism
معنی : صهیون گرایی، نهضت صهیونیسم، نضت تمرکز بنی اسرائیل درفلسطین
معانی دیگر : صهیونیسم، صهیون گرائی، نهضت تمرکز بنی اسرائیل درفلسطین
انگلیسی به فارسی
نهضت تمرکز بنی اسرائیل درفلسطین، صهیون گرایی،نهضت صهیونیسم
انگلیسی به انگلیسی
• movement that promotes jews returning to and rebuilding israel
zionism is a movement which was originally concerned with establishing a political and religious state in palestine for jewish people, and is now concerned with the development of israel.
zionism is a movement which was originally concerned with establishing a political and religious state in palestine for jewish people, and is now concerned with the development of israel.
اسم ( noun )
مشتقات: Zionist (adj.), Zionistic (adj.), Zionist (n.)
مشتقات: Zionist (adj.), Zionistic (adj.), Zionist (n.)
• : تعریف: an international Jewish movement formerly for reestablishing in Palestine a Jewish national homeland, and now for supporting and developing it.
مترادف و متضاد
صهیون گرایی (اسم)
zionism
نهضت صهیونیسم (اسم)
zionism
نضت تمرکز بنی اسرائیل درفلسطین (اسم)
zionism
جملات نمونه
1. He disliked synagogues and Zionism with about equal intensity.
[ترجمه ترگمان]او از synagogues و صهیونیسم با شدت برابر متنفر بود
[ترجمه گوگل]او کنیسه ها و صهیونیسم را با شدت برابر مقایسه کرد
[ترجمه گوگل]او کنیسه ها و صهیونیسم را با شدت برابر مقایسه کرد
2. As Zionism grew, it lost its rebellious tone.
[ترجمه ترگمان]همان طور که صهیونیسم رشد کرد، لحن سرکش خود را از دست داد
[ترجمه گوگل]همانطور که صهیونیسم رشد کرد، تنش شورشی خود را از دست داد
[ترجمه گوگل]همانطور که صهیونیسم رشد کرد، تنش شورشی خود را از دست داد
3. They argue that Zionism is exclusionist and thus racist.
[ترجمه ترگمان]آن ها استدلال می کنند که صهیونیسم exclusionist و در نتیجه نژادپرستانه است
[ترجمه گوگل]آنها استدلال می کنند که صهیونیسم بیگانه است و بنابراین نژادپرست است
[ترجمه گوگل]آنها استدلال می کنند که صهیونیسم بیگانه است و بنابراین نژادپرست است
4. Brandeis had been drawn to Zionism not as a nationalist rebellion but as a philanthropic gesture.
[ترجمه ترگمان]Brandeis به عنوان یک قیام ملی، نه به عنوان یک نوع بشر، بلکه به عنوان یک حرکت بشر دوستانه، به این طرف و آن طرف کشیده شده بود
[ترجمه گوگل]Brandeis به صهیونیسم نه به عنوان یک شورش ملی گرا، بلکه به عنوان یک جنبش بشردوستانه
[ترجمه گوگل]Brandeis به صهیونیسم نه به عنوان یک شورش ملی گرا، بلکه به عنوان یک جنبش بشردوستانه
5. Zionism always stood for peaceful coexistence with other people native to the land.
[ترجمه ترگمان]صهیونیسم همیشه برای هم زیستی مسالمت آمیز با افراد دیگر بومی این سرزمین بوده است
[ترجمه گوگل]صهیونیسم همواره برای همزیستی مسالمت آمیز با دیگر افراد بومی در سرزمین ایستاد
[ترجمه گوگل]صهیونیسم همواره برای همزیستی مسالمت آمیز با دیگر افراد بومی در سرزمین ایستاد
6. To me, Zionism simply means that Jews have a right to their homeland and the Middle East.
[ترجمه ترگمان]برای من، صهیونیسم به سادگی به این معنی است که یهودیان حق دارند به سرزمین خود و خاور میانه بروند
[ترجمه گوگل]به نظر من صهیونیسم صرفا به این معنی است که یهودیان حق دارند به وطن خود و خاورمیانه حق داشته باشند
[ترجمه گوگل]به نظر من صهیونیسم صرفا به این معنی است که یهودیان حق دارند به وطن خود و خاورمیانه حق داشته باشند
7. For one, let's define Zionism. Zionism has somehow gotten a negative image. To me, Zionism simply means that Jews have a right to their homeland and the Middle East.
[ترجمه ترگمان]برای یک، بگذارید صهیونیسم را تعریف کنیم صهیونیسم یک جورهایی یک تصویر منفی به دست آورده است برای من، صهیونیسم به سادگی به این معنی است که یهودیان حق دارند به سرزمین خود و خاور میانه بروند
[ترجمه گوگل]برای یکی، بیایید صهیونیسم را تعریف کنیم صهیونیسم به نوعی تصویر منفی دریافت کرده است به نظر من صهیونیسم صرفا به این معنی است که یهودیان حق دارند به وطن خود و خاورمیانه حق داشته باشند
[ترجمه گوگل]برای یکی، بیایید صهیونیسم را تعریف کنیم صهیونیسم به نوعی تصویر منفی دریافت کرده است به نظر من صهیونیسم صرفا به این معنی است که یهودیان حق دارند به وطن خود و خاورمیانه حق داشته باشند
8. The duality analysis reveals that Zionism is both favorable and derogative to the Israeli - Palestinian peace.
[ترجمه ترگمان]تحلیل دوگانگی آشکار می کند که صهیونیسم هم برای صلح اسرائیل و هم اسرائیل مطلوب است
[ترجمه گوگل]تجزیه و تحلیل دوگانانه نشان می دهد که صهیونیسم هم صلح اسرائیل و فلسطین را مطلوب و منصفانه می داند
[ترجمه گوگل]تجزیه و تحلیل دوگانانه نشان می دهد که صهیونیسم هم صلح اسرائیل و فلسطین را مطلوب و منصفانه می داند
9. His virulent opposition to Zionism reassured the radicals.
[ترجمه ترگمان]مخالفت تند او با صهیونیسم، تندروها را مطمئن ساخت
[ترجمه گوگل]مخالفت شدید وی با صهیونیسم رادیکالها را تضمین کرد
[ترجمه گوگل]مخالفت شدید وی با صهیونیسم رادیکالها را تضمین کرد
10. He was interested in the history of Zionism, and as he read the book he was kind of surprised by some of the things it said.
[ترجمه ترگمان]او به تاریخچه صهیونیسم علاقه داشت، و هنگامی که کتاب را می خواند از برخی از چیزهایی که می گفت متعجب بود
[ترجمه گوگل]او علاقه مند به تاریخ صهیونیسم بود، و وقتی کتاب خواند، او بعضی از چیزهایی که گفته شد متعجب شده بود
[ترجمه گوگل]او علاقه مند به تاریخ صهیونیسم بود، و وقتی کتاب خواند، او بعضی از چیزهایی که گفته شد متعجب شده بود
11. In Israel's early life Zionism was a mainly secular movement and the dominant force on the other side was a secular Arab nationalism.
[ترجمه ترگمان]در اوایل زندگی صهیونیسم، صهیونیسم یک جنبش سکولار بود و نیروی غالب در طرف دیگر یک ملی گرایی عرب سکولار بود
[ترجمه گوگل]در اوایل زندگی اسرائیل، صهیونیسم عمدتا سکولار بود و نیروی غالب آن از سوی دیگر یک ملیگرایی عرب سکولار بود
[ترجمه گوگل]در اوایل زندگی اسرائیل، صهیونیسم عمدتا سکولار بود و نیروی غالب آن از سوی دیگر یک ملیگرایی عرب سکولار بود
12. Writing in an impenetrably mystical Hebrew, Kook tried to disprove the traditionalists' view of Zionism as heresy.
[ترجمه ترگمان]kook با نوشتن در یک زبان عبری عرفانی، سعی کرد که دیدگاه سنت گرایان صهیونیسم را به عنوان بدعت رد کند
[ترجمه گوگل]کوک با نوشتن در یک عبری غیرواقعی عرفانی تلاش کرد تا دیدگاه سنت گرایان را نسبت به صهیونیسم به عنوان خدایی محکوم کند
[ترجمه گوگل]کوک با نوشتن در یک عبری غیرواقعی عرفانی تلاش کرد تا دیدگاه سنت گرایان را نسبت به صهیونیسم به عنوان خدایی محکوم کند
13. Perhaps for the first time since the birth of Zionism a century ago, we are a people without a vision.
[ترجمه ترگمان]شاید برای اولین بار پس از میلاد صهیونیسم یک قرن پیش، ما مردمی بدون دید هستیم
[ترجمه گوگل]شاید برای اولین بار از زمان تولد صهیونیسم یک قرن پیش، ما مردم بدون چشم انداز هستیم
[ترجمه گوگل]شاید برای اولین بار از زمان تولد صهیونیسم یک قرن پیش، ما مردم بدون چشم انداز هستیم
14. It is not appropriate to reopen the question of Zionism and racism.
[ترجمه ترگمان]لازم نیست که مساله صهیونیسم و نژادپرستی را باز کنید
[ترجمه گوگل]مناسب نیست که مسئله صهیونیسم و نژادپرستانه را دوباره باز کنید
[ترجمه گوگل]مناسب نیست که مسئله صهیونیسم و نژادپرستانه را دوباره باز کنید
پیشنهاد کاربران
ضد ایران و ایرانی و ایرانگرایی - صهیونیسم - صهیونیزم - صهیون گرایی - اِسرائیل - اِسرائیلی - قدرتی وابسته اما جُدا از یهود ( قومی وابسته اما جُدا از صهیونیسم ) - دسته ای که خود را نژاد برتر می نامند و قصد نابودیِ ریشه ملت ها و جهانی سازی ( برده داری مُدرن ) را دارند - قدرت پشت پرده اِسرائیل، اِمریکا و عربستان سعودی - کسانی که خود را حاکم جهان می نامند.
حتما برای اطلاعات بیشتر از این قوم که نزدیک به شیطان پرستی و فراماسونری هستند ، فیلمهای سخنرانی استاد رائفی پور رو گوش کنید
تلفظ : زایِ نیزِم
صهیونیسم
جنبش ایجاد کشور یهودی در سرزمین های مقدس
صهیونیسم ( به عبری: צִיּוֹנוּת , Tsiyyonut ) یک جنبش سیاسی و ملی گرای یهودی ست که در اواخر سده ۱۹ میلادی شکل گرفت. عمده ترین هدف جنبش صهیونیسم، تشکیل میهنی برای یهودیان بود. این جنبش بر منابع تاریخی و مذهبی تکیه دارد که یهودیان را به سرزمین اسرائیل ارتباط می دهد. این سرزمین را امروزه اسرائیل می نامند، که قوم یهود از حدود ۳۲۰۰ سال پیش تا سال ۲۰۰ میلادی ( که امپراتوری روم آن ها را پراکنده کرد ) در آن سکونت داشتند.
صهیونیسم اعتقادات یهودیان سرتاسر جهان را تحت شعاع قرار می دهد و آن ها را ترغیب به مهاجرت به سرزمین موعود می کند. به همین علت در ابتدا یهودیان با هر عقیده ای به این جنبش پیوستند. پس از مدتی که اختلافات عقیدتی در آن ها بروز کرد صهیونیسم به شاخه های دیگری مانند �صهیونیسم مذهبی�*، �صهیونیسم سوسیال�*، و �صهیونیسم تجدیدنظر طلب�* تقسیم شد. با این حال تمام این شاخه ها در عقیدهٴ پایه، یعنی بازگشت یهودیان به اسرائیل و تشکیل دولت یهودی مشترک اند.
مخالفت هایی با صهیونیسم در موارد مختلفی چون مخالفت های مذهبی، نحلهٔ فکری ملی گرای رقیب و اختلاف عقیدهٔ سیاسی که این ایدئولوژی را غیراخلاقی یا غیر عملی می شمارد، به وجود آمده است.
مجمع عمومی سازمان ملل متحد در سال ۱۹۷۵ قطعنامه ۳۳۷۹ را با ۷۵ رأی موافق، ۳۵ رأی مخالف و ۳۲ رأی ممتنع به تصویب رساند که در آن �صهیونیسم شکلی از نژادپرستی و تبعیض نژادی معرفی شده� بود. در سال ۱۹۹۱ همین مجمع در قطعنامه ۴۶/۸۶ با ۱۱۱ رأی موافق، ۳۳ رأی مخالف و ۱۳ رأی ممتنع اعلام کرد که قطعنامه ۳۳۷۹ را لغو می کند.
واژه
واژه �صهیونیسم� برگرفته از �صهیون� یا صیون ( به عبری: ציון ) ، نام تپه ای در اورشلیم ( که در تورات نیز به آن اشاره شده ) است. ناتان برنبام برای نخستین بار این واژه را به معنای �ملی گرایی یهودی� در ژورنال �خود - رستگاری� به کار برد. صهیونیسم در ابتدا از مایه های مذهبی یهودیان برای اجتماع آنان در فلسطین وام می گرفت، با این حال صهیونیسم مدرن، بیشتر جنبشی سکولار است که بنا به ادعای خودشان در پاسخ به یهودستیزیهای قرن ۱۹ در اروپا فعالیت می کند. از زمان پایه ریزی کشور اسرائیل، واژه �صهیونیسم� عموماً به معنای پشتیبانی کردن اسرائیل به عنوان کشوری برای ملت یهود یهودیان به کار می رود. [نیازمند منبع]
برقراری جنبش صهیونیسم
پیش زمینهٴ تاریخی
همچنین ببینید: تاریخ قوم اسرائیل
قوم بنی اسرائیل ( که خود به ۱۲ قوم تقسیم می شود ) بازماندگان قبایلی هستند که ابتدا در حدود ۴۰۰۰ سال پیش در جنوب بین النهرین ساکن بوده اند، بعد به سرزمین کنعانیان ( فنیقیهای ها ) و سپس به مصر مهاجرت کرده اند*[نیازمند منبع]. در مصر مورد ظلم و ستم قرار گرفته اند و با ظهور موسی در حدود ۳۳۵۰ سال پیش، به دین موسی گرویدند و طی مهاجرتی معروف توسط وی دوباره به سرزمین کنعان انتقال داده شدند. این قوم در حدود ۳۰۰۰ سال پیش اولین دولت خود را در همان سرزمین بنیان نهادند. [نیازمند منبع] بعدها در اثر هجوم بیگانگان و جنگ های داخلی ۱۱ قوم دیگر از بین می روند یا به عنوان برده در قوم یهودا ادغام می شوند. افرادی را که امروزه به بنی اسرائیل منسوب می کنند، در واقع بازماندگان قوم یهودا هستند. [نیازمند منبع]
در سال ۵۹۷ ق. م؛ که بخت النصر امپراتور بابل سرزمین یهودیه را به تصرف درآورد، بسیاری از مردمان آن را که توان کاری داشتند به اسارت به بابل برد که در آن هنگام پایتخت کلدانی محسوب می شد. سرزمین یهودیه به صورت یکی از ایالات دور افتاده امپراتوری بابل درآمد. سرانجام امپراتوری قدرتمند بابل به دست کوروش بزرگ در سال ۵۳۸ ق. م. گشوده شد. ساتراپ بابل بخشی از امپراتوری هخامنشی گردید. کوروش بزرگ به یهودیان امکان داد به سرزمین خویش بازگردند، شماری از آنان به سرزمین ایران کوچ کردند.
از سال ۷۰ میلادی و پس از شکست یهودیان در شورش بزرگ* و تخریب اورشلیم توسط امپراتوری روم، و همچنین شکست دیگر در شورش بارکخبا* در سال ۱۳۵ میلادی که به پراکنده شدن بخشی از یهودیان در دیگر نقاط امپراتوری منجر شد، بازگشت این عده از یهودیان مهاجرت کرده به سرزمین مادری پس از حدود ۱۹۰۰ سال، همواره دغدغه این یهودیان مهاجرت کرده به بقیه دنیا، به صورت آرزو[نیازمند منبع] بوده است. به علت نتایج مصیبت بار این شورش ها، چنین جنبش های مردمی که برای بازپس گیری حاکمیت ملی و بر اساس تأثیرات دینی[نیازمند منبع] به وجود آمده بودند، پس از قرن ها امیدهای بربادرفته که از یک �مسیحا� ی دروغین به مسیحای دیگری ختم می شد[نیازمند منبع]، به جنبش هایی تبدیل شدند که در آن ها توکل به مشیت الهی، با این فرض که خواست خدا بر این است که این سرزمین در نهایت به قوم برگزیده یهود برسد، جایگزین عناصر انسانی �رستگاری توسط مسیح� شده است. با وجود اینکه قومی گرایی یهودی در دوران باستان بیشتر جنبهٴ مذهبی داشته است، با این حال مطرح شدن دوبارهٴ بازگشت به سرزمین مادری در بین یهودیان را باید مدیون برپایی ایدئولوژیکی و سیاسی صهیونیسم دانست. با این حال یهودیان حتی بعد از شورش �بارکخبا� نیز در اقلیت های کوچکی به طور مستمر در سرزمین فلسطین زندگی می کرده اند و برای این حضور مدارک تاریخی زیادی وجود دارد. به عنوان مثال، تلمود اورشلیم در قرن های پس از این شورش تألیف شده است. ابداع کنندهٴ �علامات مصوت های عبری� نیز در قرن پنجم، در یکی از اجتماعات یهودی فلسطین زندگی می کرده است.
پراکندگی آرام و تدریجی حضور یهودیان در فلسطین به علل گوناگون روی داد. از جمله شکست در شورش بارکخبا توسط آدریان ( امپراتور وقت روم ) ، گشودن فلسطین در سال ۶۰۰ میلادی توسط اعراب، جنگهای صلیبی در سده ۱۱ و پس از آن، و همچنین بی کفایتی امپراتوری عثمانی از سدهٔ ۱۵ به بعد، که به واسطهٴ آن، زمین، به شدت حاصلخیزی خود را از دست داد و اقتصاد به معنای واقعی صفر شد.
مهاجرت یهودیان، پس از قرن ها پراکندگی
بازگشت در سرزمین مادری در بین نسل های مختلف یهودیان پراکنده همواره موضوعی با اهمیت تلقی می شده است. این علاقه، مخصوصاً خود را در دعاهای �عبور�* و �یوم کیپور�* نشان می دهد که مطابق سنت حاوی جملهٴ �سال بعد در اورشلیم� هستند. مهاجرت به اورشلیم طبق قوانین یهود* همواره عملی قابل ستایش محسوب شده است و به عنوان یک امر الهی در بیشتر نسخه های ۶۱۳ فرمان نیز آمده است. با این که چنین چیزی در نسخهٴ میمونیدز* نیامده است، اما خود او در نوشته هایش ذکر می کند که بازگشت به اورشلیم برای یهودیان امری بی نهایت ضروری و مهم است*. از قرون وسطی و بعد از آن، تعدادی از یهودیان مشهور و بعضاً مریدان آن ها به فلسطین مهاجرت نمودند. از بین آن ها می توان به نامانیده*، یچل پاریس* و صدها تن از شاگردانش، یوسف کارو*، مناشم مندل* ویتبسک و ۳۰۰ تن از پیروانش، ویلنا گائن* و بیش از ۵۰۰ تن از شاگردانش ( به همراه خانواده هایشان ) اشاره نمود.
صهیونیسم اولیه
پس از نوزایی فرهنگی یهودیان در قرن ۱۸ و ۱۹ میلادی که هاسکالا نامیده می شود، و در پی انقلاب فرانسه و گسترش عقاید لیبرال میان عده ای از یهودیان تازه از سلطه خارج شده، برای اولین بار طبقه ای از یهودیان سکولار به وجود آمد که دارای عقاید متداولی چون عقل گرایی، رمانتیسیم و از همه مهم تر ملی گرایی بودند. یهودیانی که یهودی گری را حداقل به معنای سنتی آن کنار گذاشته بودند، هویت جدیدی به عنوان یک ملت و بر اساس مصداق اروپایی آن برای یهودیان تشکیل دادند. الهام بخش آن ها در این فعالیت، فعالیت های ملی دیگر کشورها، از قبیل یگانگی آلمانی ها و ایتالیایی ها، و همچنین استقلال مجارستان و لهستان بود. آن ها از خود می پرسیدند[نیازمند منبع] که اگر ایتالیایی ها مستحق داشتن سرزمین مادری و میهن هستند، چرا یهودیان نباشند؟ پیش روی جدید در جنبش صهیونیسم در سال های ۱۸۰۰، با تلاش نمایشنامه نویس، روزنامه نگار و دیپلمات متولد آمریکا، مردخای مانوئل نوح* در سال ۱۸۲۰ ایجاد شد که در برقراری میهنی در گراند آیلند نیویورک* برای یهودیان کوشید.
برخاستن صهیونیسم سیاسی مدرن
تا قبل از سال ۱۸۹۰ نیز یهودیان تلاش های زیادی در برقراری منطقه ای یهودی نشین در سرزمین فلسطین که در قرن ۱۹ بخشی از امپراتوری عثمانی به شمار می رفت انجام داده بودند. [نیازمند منبع] در آن سال ها ۵۲۰۰۰۰ نفر در این منطقه ( اکثراً مسلمان و مسیحیان عرب ) ساکن بوده اند و ۲۰ تا ۲۵ هزار نفر از این مقدار را نیز یهودیان تشکیل می دادند. [نیازمند منبع] قابل ذکر است در زمان شکل گیری اولیه صهیونیسم مدرن نظریه های دیگری برای تشکیل کشور یهودی در کشورهای دیگری همچون آرژانتین نیز شد که در نهایت منتفی گشت. [نیازمند منبع]
نقد صهیونیسم و مخالفت با آن
سازمان ها و افراد گوناگونی، مخصوصاً بعد از سال۱۹۴۸ با صهیونیسم مخالفت کرده اند. اتحادیه عرب و کمیته عالی عربی طرح جداسازی سازمان ملل ( قطعنامه۱۸۱ مجمع عمومی سازمان ملل متحد ) را که ایجاد دولت یهودی و عربی در فلسطین را می پذیرد رد کرده اند، و اسراییل را اشغالگر �اراضی عربی� دانسته اند. دولت عربی همچنین فلسفه صهیونیسم را که ایجاد اسراییل را تعهد کرده رد می کنند و به خصوص مدعی اند جابجایی ۷۰۰۰۰۰ پناهنده عرب در مهاجرت دسته جمعی سال۱۹۴۸ فلسطین، و مناقشه در پی آن، نتیجه اجتناب ناپذیر بنیان دولت یهودی است.
عده ای از یهودیان مقیم آمریکا نیز گاه تظاهراتی علیه اسرائیل و مکتب صهیونیسم برگزار می کنند. آن ها رابطه بین صهیونیسم و یهود را انکار می کنند و اسرائیلیان را اشغالگران فلسطین می نامند. جنبش رائلیان نیز مخالفت ها و نظرات خاص خود را در این موضوع دارند.
مهمترین مخالف و معارض با صهیونیسم، جمهوری اسلامی و انقلاب اسلامی است. این انقلاب که در سال 1357 در ایران به پیروزی رسید از روز اول با این اندیشه مخالفت کرد و یکی از اهداف خود را نابودی آن بیان نمود. هر ساله و تقریباً در هر مراسمی در این کشور و میان گروه های پیرو آن اقدام به تهدید و شعار ضد این اندیشه و اسرائیل می کنند.
قطعنامه های محکوم کننده صهیونیسم
مقالهٔ اصلی: مقایسه صهیونیسم و آپارتاید
نوشتار ( های ) وابسته: قطعنامه ۳۳۷۹ مجمع عمومی سازمان ملل متحد
سازمان وحدت آفریقا و جنبش غیرمتعهدها قطعنامه هایی در اوایل دهه۷۰ میلادی علیه صهیونیسم صادر کردند.
یهودیان مخالف صهیونیسم
برخی خاخام های یهودی با جنبش صهیونیزم مخالفند. از جمله:
ماشاالله گلستانی نژاد
ناتوری کارتا
ربی دیوید ویس
صهیونیسم
جنبش ایجاد کشور یهودی در سرزمین های مقدس
صهیونیسم ( به عبری: צִיּוֹנוּת , Tsiyyonut ) یک جنبش سیاسی و ملی گرای یهودی ست که در اواخر سده ۱۹ میلادی شکل گرفت. عمده ترین هدف جنبش صهیونیسم، تشکیل میهنی برای یهودیان بود. این جنبش بر منابع تاریخی و مذهبی تکیه دارد که یهودیان را به سرزمین اسرائیل ارتباط می دهد. این سرزمین را امروزه اسرائیل می نامند، که قوم یهود از حدود ۳۲۰۰ سال پیش تا سال ۲۰۰ میلادی ( که امپراتوری روم آن ها را پراکنده کرد ) در آن سکونت داشتند.
صهیونیسم اعتقادات یهودیان سرتاسر جهان را تحت شعاع قرار می دهد و آن ها را ترغیب به مهاجرت به سرزمین موعود می کند. به همین علت در ابتدا یهودیان با هر عقیده ای به این جنبش پیوستند. پس از مدتی که اختلافات عقیدتی در آن ها بروز کرد صهیونیسم به شاخه های دیگری مانند �صهیونیسم مذهبی�*، �صهیونیسم سوسیال�*، و �صهیونیسم تجدیدنظر طلب�* تقسیم شد. با این حال تمام این شاخه ها در عقیدهٴ پایه، یعنی بازگشت یهودیان به اسرائیل و تشکیل دولت یهودی مشترک اند.
مخالفت هایی با صهیونیسم در موارد مختلفی چون مخالفت های مذهبی، نحلهٔ فکری ملی گرای رقیب و اختلاف عقیدهٔ سیاسی که این ایدئولوژی را غیراخلاقی یا غیر عملی می شمارد، به وجود آمده است.
مجمع عمومی سازمان ملل متحد در سال ۱۹۷۵ قطعنامه ۳۳۷۹ را با ۷۵ رأی موافق، ۳۵ رأی مخالف و ۳۲ رأی ممتنع به تصویب رساند که در آن �صهیونیسم شکلی از نژادپرستی و تبعیض نژادی معرفی شده� بود. در سال ۱۹۹۱ همین مجمع در قطعنامه ۴۶/۸۶ با ۱۱۱ رأی موافق، ۳۳ رأی مخالف و ۱۳ رأی ممتنع اعلام کرد که قطعنامه ۳۳۷۹ را لغو می کند.
واژه
واژه �صهیونیسم� برگرفته از �صهیون� یا صیون ( به عبری: ציון ) ، نام تپه ای در اورشلیم ( که در تورات نیز به آن اشاره شده ) است. ناتان برنبام برای نخستین بار این واژه را به معنای �ملی گرایی یهودی� در ژورنال �خود - رستگاری� به کار برد. صهیونیسم در ابتدا از مایه های مذهبی یهودیان برای اجتماع آنان در فلسطین وام می گرفت، با این حال صهیونیسم مدرن، بیشتر جنبشی سکولار است که بنا به ادعای خودشان در پاسخ به یهودستیزیهای قرن ۱۹ در اروپا فعالیت می کند. از زمان پایه ریزی کشور اسرائیل، واژه �صهیونیسم� عموماً به معنای پشتیبانی کردن اسرائیل به عنوان کشوری برای ملت یهود یهودیان به کار می رود. [نیازمند منبع]
برقراری جنبش صهیونیسم
پیش زمینهٴ تاریخی
همچنین ببینید: تاریخ قوم اسرائیل
قوم بنی اسرائیل ( که خود به ۱۲ قوم تقسیم می شود ) بازماندگان قبایلی هستند که ابتدا در حدود ۴۰۰۰ سال پیش در جنوب بین النهرین ساکن بوده اند، بعد به سرزمین کنعانیان ( فنیقیهای ها ) و سپس به مصر مهاجرت کرده اند*[نیازمند منبع]. در مصر مورد ظلم و ستم قرار گرفته اند و با ظهور موسی در حدود ۳۳۵۰ سال پیش، به دین موسی گرویدند و طی مهاجرتی معروف توسط وی دوباره به سرزمین کنعان انتقال داده شدند. این قوم در حدود ۳۰۰۰ سال پیش اولین دولت خود را در همان سرزمین بنیان نهادند. [نیازمند منبع] بعدها در اثر هجوم بیگانگان و جنگ های داخلی ۱۱ قوم دیگر از بین می روند یا به عنوان برده در قوم یهودا ادغام می شوند. افرادی را که امروزه به بنی اسرائیل منسوب می کنند، در واقع بازماندگان قوم یهودا هستند. [نیازمند منبع]
در سال ۵۹۷ ق. م؛ که بخت النصر امپراتور بابل سرزمین یهودیه را به تصرف درآورد، بسیاری از مردمان آن را که توان کاری داشتند به اسارت به بابل برد که در آن هنگام پایتخت کلدانی محسوب می شد. سرزمین یهودیه به صورت یکی از ایالات دور افتاده امپراتوری بابل درآمد. سرانجام امپراتوری قدرتمند بابل به دست کوروش بزرگ در سال ۵۳۸ ق. م. گشوده شد. ساتراپ بابل بخشی از امپراتوری هخامنشی گردید. کوروش بزرگ به یهودیان امکان داد به سرزمین خویش بازگردند، شماری از آنان به سرزمین ایران کوچ کردند.
از سال ۷۰ میلادی و پس از شکست یهودیان در شورش بزرگ* و تخریب اورشلیم توسط امپراتوری روم، و همچنین شکست دیگر در شورش بارکخبا* در سال ۱۳۵ میلادی که به پراکنده شدن بخشی از یهودیان در دیگر نقاط امپراتوری منجر شد، بازگشت این عده از یهودیان مهاجرت کرده به سرزمین مادری پس از حدود ۱۹۰۰ سال، همواره دغدغه این یهودیان مهاجرت کرده به بقیه دنیا، به صورت آرزو[نیازمند منبع] بوده است. به علت نتایج مصیبت بار این شورش ها، چنین جنبش های مردمی که برای بازپس گیری حاکمیت ملی و بر اساس تأثیرات دینی[نیازمند منبع] به وجود آمده بودند، پس از قرن ها امیدهای بربادرفته که از یک �مسیحا� ی دروغین به مسیحای دیگری ختم می شد[نیازمند منبع]، به جنبش هایی تبدیل شدند که در آن ها توکل به مشیت الهی، با این فرض که خواست خدا بر این است که این سرزمین در نهایت به قوم برگزیده یهود برسد، جایگزین عناصر انسانی �رستگاری توسط مسیح� شده است. با وجود اینکه قومی گرایی یهودی در دوران باستان بیشتر جنبهٴ مذهبی داشته است، با این حال مطرح شدن دوبارهٴ بازگشت به سرزمین مادری در بین یهودیان را باید مدیون برپایی ایدئولوژیکی و سیاسی صهیونیسم دانست. با این حال یهودیان حتی بعد از شورش �بارکخبا� نیز در اقلیت های کوچکی به طور مستمر در سرزمین فلسطین زندگی می کرده اند و برای این حضور مدارک تاریخی زیادی وجود دارد. به عنوان مثال، تلمود اورشلیم در قرن های پس از این شورش تألیف شده است. ابداع کنندهٴ �علامات مصوت های عبری� نیز در قرن پنجم، در یکی از اجتماعات یهودی فلسطین زندگی می کرده است.
پراکندگی آرام و تدریجی حضور یهودیان در فلسطین به علل گوناگون روی داد. از جمله شکست در شورش بارکخبا توسط آدریان ( امپراتور وقت روم ) ، گشودن فلسطین در سال ۶۰۰ میلادی توسط اعراب، جنگهای صلیبی در سده ۱۱ و پس از آن، و همچنین بی کفایتی امپراتوری عثمانی از سدهٔ ۱۵ به بعد، که به واسطهٴ آن، زمین، به شدت حاصلخیزی خود را از دست داد و اقتصاد به معنای واقعی صفر شد.
مهاجرت یهودیان، پس از قرن ها پراکندگی
بازگشت در سرزمین مادری در بین نسل های مختلف یهودیان پراکنده همواره موضوعی با اهمیت تلقی می شده است. این علاقه، مخصوصاً خود را در دعاهای �عبور�* و �یوم کیپور�* نشان می دهد که مطابق سنت حاوی جملهٴ �سال بعد در اورشلیم� هستند. مهاجرت به اورشلیم طبق قوانین یهود* همواره عملی قابل ستایش محسوب شده است و به عنوان یک امر الهی در بیشتر نسخه های ۶۱۳ فرمان نیز آمده است. با این که چنین چیزی در نسخهٴ میمونیدز* نیامده است، اما خود او در نوشته هایش ذکر می کند که بازگشت به اورشلیم برای یهودیان امری بی نهایت ضروری و مهم است*. از قرون وسطی و بعد از آن، تعدادی از یهودیان مشهور و بعضاً مریدان آن ها به فلسطین مهاجرت نمودند. از بین آن ها می توان به نامانیده*، یچل پاریس* و صدها تن از شاگردانش، یوسف کارو*، مناشم مندل* ویتبسک و ۳۰۰ تن از پیروانش، ویلنا گائن* و بیش از ۵۰۰ تن از شاگردانش ( به همراه خانواده هایشان ) اشاره نمود.
صهیونیسم اولیه
پس از نوزایی فرهنگی یهودیان در قرن ۱۸ و ۱۹ میلادی که هاسکالا نامیده می شود، و در پی انقلاب فرانسه و گسترش عقاید لیبرال میان عده ای از یهودیان تازه از سلطه خارج شده، برای اولین بار طبقه ای از یهودیان سکولار به وجود آمد که دارای عقاید متداولی چون عقل گرایی، رمانتیسیم و از همه مهم تر ملی گرایی بودند. یهودیانی که یهودی گری را حداقل به معنای سنتی آن کنار گذاشته بودند، هویت جدیدی به عنوان یک ملت و بر اساس مصداق اروپایی آن برای یهودیان تشکیل دادند. الهام بخش آن ها در این فعالیت، فعالیت های ملی دیگر کشورها، از قبیل یگانگی آلمانی ها و ایتالیایی ها، و همچنین استقلال مجارستان و لهستان بود. آن ها از خود می پرسیدند[نیازمند منبع] که اگر ایتالیایی ها مستحق داشتن سرزمین مادری و میهن هستند، چرا یهودیان نباشند؟ پیش روی جدید در جنبش صهیونیسم در سال های ۱۸۰۰، با تلاش نمایشنامه نویس، روزنامه نگار و دیپلمات متولد آمریکا، مردخای مانوئل نوح* در سال ۱۸۲۰ ایجاد شد که در برقراری میهنی در گراند آیلند نیویورک* برای یهودیان کوشید.
برخاستن صهیونیسم سیاسی مدرن
تا قبل از سال ۱۸۹۰ نیز یهودیان تلاش های زیادی در برقراری منطقه ای یهودی نشین در سرزمین فلسطین که در قرن ۱۹ بخشی از امپراتوری عثمانی به شمار می رفت انجام داده بودند. [نیازمند منبع] در آن سال ها ۵۲۰۰۰۰ نفر در این منطقه ( اکثراً مسلمان و مسیحیان عرب ) ساکن بوده اند و ۲۰ تا ۲۵ هزار نفر از این مقدار را نیز یهودیان تشکیل می دادند. [نیازمند منبع] قابل ذکر است در زمان شکل گیری اولیه صهیونیسم مدرن نظریه های دیگری برای تشکیل کشور یهودی در کشورهای دیگری همچون آرژانتین نیز شد که در نهایت منتفی گشت. [نیازمند منبع]
نقد صهیونیسم و مخالفت با آن
سازمان ها و افراد گوناگونی، مخصوصاً بعد از سال۱۹۴۸ با صهیونیسم مخالفت کرده اند. اتحادیه عرب و کمیته عالی عربی طرح جداسازی سازمان ملل ( قطعنامه۱۸۱ مجمع عمومی سازمان ملل متحد ) را که ایجاد دولت یهودی و عربی در فلسطین را می پذیرد رد کرده اند، و اسراییل را اشغالگر �اراضی عربی� دانسته اند. دولت عربی همچنین فلسفه صهیونیسم را که ایجاد اسراییل را تعهد کرده رد می کنند و به خصوص مدعی اند جابجایی ۷۰۰۰۰۰ پناهنده عرب در مهاجرت دسته جمعی سال۱۹۴۸ فلسطین، و مناقشه در پی آن، نتیجه اجتناب ناپذیر بنیان دولت یهودی است.
عده ای از یهودیان مقیم آمریکا نیز گاه تظاهراتی علیه اسرائیل و مکتب صهیونیسم برگزار می کنند. آن ها رابطه بین صهیونیسم و یهود را انکار می کنند و اسرائیلیان را اشغالگران فلسطین می نامند. جنبش رائلیان نیز مخالفت ها و نظرات خاص خود را در این موضوع دارند.
مهمترین مخالف و معارض با صهیونیسم، جمهوری اسلامی و انقلاب اسلامی است. این انقلاب که در سال 1357 در ایران به پیروزی رسید از روز اول با این اندیشه مخالفت کرد و یکی از اهداف خود را نابودی آن بیان نمود. هر ساله و تقریباً در هر مراسمی در این کشور و میان گروه های پیرو آن اقدام به تهدید و شعار ضد این اندیشه و اسرائیل می کنند.
قطعنامه های محکوم کننده صهیونیسم
مقالهٔ اصلی: مقایسه صهیونیسم و آپارتاید
نوشتار ( های ) وابسته: قطعنامه ۳۳۷۹ مجمع عمومی سازمان ملل متحد
سازمان وحدت آفریقا و جنبش غیرمتعهدها قطعنامه هایی در اوایل دهه۷۰ میلادی علیه صهیونیسم صادر کردند.
یهودیان مخالف صهیونیسم
برخی خاخام های یهودی با جنبش صهیونیزم مخالفند. از جمله:
ماشاالله گلستانی نژاد
ناتوری کارتا
ربی دیوید ویس
کلمات دیگر: