گچه

( صفت ) کسی که زبان او بفصاحت جاری نباشد .

(گَ چِ ) (ص . ) کسی که نتواند روان و فصیح سخن بگوید.

گچه. [ گ َ چ َ / چ ِ ] ( ص ) کسی را گویند که زبان او به فصاحت جاری نباشد و به این معنی با تشدید ثانی هم بنظر آمده است. ( برهان ). کسی که فصیح سخن نتواند گفت. ( آنندراج ). بر فصاحت جاری نباشد. ( جهانگیری ). در سبزوار گچه بمعنی شخص کم عقل نافصیح و نیز لفظی است که با آن بزها را میخوانند. ( فرهنگ نظام ). در گلپایگان ، گچی گچی کلمه ای است که با آن گاوها را میخوانند.

کسی که نتواند فصیح سخن بگوید.

/geche/ واژه ای که برای راندن گاو و گوساله بر زبان رانند