جگ

جَگ یا شیشَم (نام علمی: Dalbergia sissoo) درختی خزان کننده با قامتی متوسط بومی شبه جزیره هند و ایران است. جگ عمدتاً در کناره رودها زیر ارتفاع ۹۰۰ متر می روید اما ممکن است در مناطق با ارتفاع تا ۱۳۰۰ متر هم بروید.
امتحانی، محمدحسن - جزیره ای، محمدحسین: پژوهشی درباره درخت جگ Dalbergia sissoo Roxby در ایران. در: مجله «بیابان» جلد ۷، سال ۱۳۸۱ - شماره ۲. (از صفحه ۵۵ تا ۶۶).
پیدایش جنگل طبیعی شیشم در ایران(.گزارش مقدماتی) · حجازی، رضا؛ تهران: دانشگاه تهران، دانشکده کشاورزی، ۱۳۴۰.
جگ در مناطق کوهستانی نیمه گرمسیری جنوب ایران در استان های کرمان، سیستان و بلوچستان، هرمزگان و خوزستان در رویشگاه هایی به صورت گسسته و غالباً به شکل دهلیزی و دالانی رویش دارد. چون این گونه در نهایی ترین حد غربی رویشگاه طبیعی خود در محیطی کم باران و با تبخیر و دوره خشکی شدید و طولانی به سر می برد از این رو ارتفاعات بالاتری را نسبت به سایر گونه ها اشغال می نماید و به طور کلی آن بالندگی و رویشی را که در شبه قاره هند دارد در ایران دارا نیست.
علاوه بر استفاده از چوب آن، برای تهیهٔ سایه کاربرد زیادی دارد. مهم ترین ویژگی آن رشد نسبتاً سریع و سازگاری با هوای گرم و خشک است. خاک های متخلخل همراه با رطوبت کافی بهترین خاک برای جگ است، ولی می تواند در زمین های با تهویهٔ ضعیف و خاک های رسی سنگین نیز به رشد خود ادامه دهد.
واژه جَگ یا جَغ در زبان فارسی برگرفته از واژه پارسی میانه جَغ (به پارسی میانه: 𐭢𐭠𐭤، ǰaγ) است که در نوشته های زرتشتی و ساسانی از آن یاد شده است. واژه شیشَم یا ساسَم در نوشته های قدیمی فارسی آمده که خاستگاهی هندوستانی دارد. چنانچه در اردو و هندی بدان «شیشم» (به اردو: .mw-parser-output .nastaliq{line-height:200%;font-size:150%;font-family:IranNastaliq,"Urdu Emad Nastaleeq","Noto Nastaliq Urdu","Urdu Typesetting","Jameel Noori Nastaleeq","Nafees Nastaleeq","Nafees Nastaleeq v1.01",Nafees,"Pak Nastaleeq","PDMS_Jauhar",sans-serif;text-justify:inter-word;font-weight:normal}.mw-parser-output .nastaliq .b{text-justify:inter-word}شیشم، šīšam)(به هندی: शीशम، šēšam)، در گجراتی بدان «سیسَمَ» (به گجراتی: સીસમ، Sīsama) ، در مراتهی بدان «شیسَوی» (به مراتی: शिसवी، Śisavī) و در نپالی بدان «سیسَوْ» (به نپالی: सिसौ، Sisau) گویند.