اسم: ژوپین (پسر) (فارسی)
معنی: ژوبین
معنی: ژوبین
ژوپین
فرهنگ اسم ها
فرهنگ معین
(اِ. ) نک زوبین .
لغت نامه دهخدا
ژوپین. ( اِ ) حربه ای است که در قدیم بدان جنگ می کردند. ( آنندراج ). صورتی از زوبین است. نصلان. نیزه کوتاه قد، و آن حربه ای بود که بجانب دشمن می افکندند. قسمی از نیزه کوچک که اهل هند آن را سیل ( به یاء مجهول ) گویند. ( غیاث ). نیزه کوچک که بر سر آن دو شاخه باشد. ( غیاث ). ژوبین. زوبین. رجوع به زوبین شود. عَنَزَة. نیزه چه. مزراق . نیزه ٔخرد : آن دیالم از سر کوه تیر و ژوپین روان کردند و سنگ همی انداختند و مسلمانان بر سر کوه نتوانستند شدن بازگشتند. ( بلعمی ترجمه تاریخ طبری ).
ز پنهان بدان شاهزاده سوار
بینداخت ژوپین زهرآب دار
گذاره شداز خسروی جوشنش
به خون تر شد آن شهریاری تنش.
که بر آهنین کوه آرد گذار.
چو آتش پس پرده لاجورد.
تنت را کفن چنگ شاهین بود.
به ژوپین گودرز بودش زمان.
به ژوپین پولاد خسته جگر.
زره در برش سربسر بردرید.
برآمد به بازوی سالار پیر.
به بالا نهاده سر از جای پست.
به ژوپین و زان خستگی هم نرست.
تو گفتی زمین بر هوا لاله کشت.
زمین شد بکردار دریای قیر.
سران را ز خون تاج بر سر نهید.
همی رزم جویند با بدگمان.
همان تیر و ژوپین بر او نگذرد.
که ژوپین وخنجر بباید نهفت.
به میدان پرخاش ژوپین نهند.
ز پنهان بدان شاهزاده سوار
بینداخت ژوپین زهرآب دار
گذاره شداز خسروی جوشنش
به خون تر شد آن شهریاری تنش.
دقیقی.
همان تیز ژوپین زهرآبدارکه بر آهنین کوه آرد گذار.
دقیقی ( از شاهنامه ).
درفشیدن خشت و ژوپین ز گردچو آتش پس پرده لاجورد.
فردوسی.
کنون خوردنت زخم ژوپین بودتنت را کفن چنگ شاهین بود.
فردوسی.
ز توران بسیجیده آمد دمان به ژوپین گودرز بودش زمان.
فردوسی.
چو شیر ژیان اندرآمد بسربه ژوپین پولاد خسته جگر.
فردوسی.
بینداخت ژوپین به پیران رسیدزره در برش سربسر بردرید.
فردوسی.
بینداخت ژوپین بکردار تیربرآمد به بازوی سالار پیر.
فردوسی.
گرفته سپر پیش و ژوپین به دست به بالا نهاده سر از جای پست.
فردوسی.
به قلب اندرون شاه مکران بخست به ژوپین و زان خستگی هم نرست.
فردوسی.
درخشیدن تیغ و ژوپین و خشت تو گفتی زمین بر هوا لاله کشت.
فردوسی.
ز پیکان و از گرز و ژوپین و تیرزمین شد بکردار دریای قیر.
فردوسی.
دهید ار به گرز و به ژوپین دهیدسران را ز خون تاج بر سر نهید.
فردوسی.
به ژوپین و خنجر به گرز و کمان همی رزم جویند با بدگمان.
فردوسی.
چنان دان که او سنگ و آهن خوردهمان تیر و ژوپین بر او نگذرد.
فردوسی.
به نستیهن گرد و گلباد گفت که ژوپین وخنجر بباید نهفت.
فردوسی.
بفرمود تا تخت زرین نهندبه میدان پرخاش ژوپین نهند.
فردوسی.
ژوپین . (اِ) حربه ای است که در قدیم بدان جنگ می کردند. (آنندراج ). صورتی از زوبین است . نصلان . نیزه ٔ کوتاه قد، و آن حربه ای بود که بجانب دشمن می افکندند. قسمی از نیزه ٔ کوچک که اهل هند آن را سیل (به یاء مجهول ) گویند. (غیاث ). نیزه ٔ کوچک که بر سر آن دو شاخه باشد. (غیاث ). ژوبین . زوبین . رجوع به زوبین شود. عَنَزَة. نیزه چه . مزراق . نیزه ٔخرد : آن دیالم از سر کوه تیر و ژوپین روان کردند و سنگ همی انداختند و مسلمانان بر سر کوه نتوانستند شدن بازگشتند. (بلعمی ترجمه ٔ تاریخ طبری ).
ز پنهان بدان شاهزاده سوار
بینداخت ژوپین زهرآب دار
گذاره شداز خسروی جوشنش
به خون تر شد آن شهریاری تنش .
همان تیز ژوپین زهرآبدار
که بر آهنین کوه آرد گذار.
درفشیدن خشت و ژوپین ز گرد
چو آتش پس پرده ٔ لاجورد.
کنون خوردنت زخم ژوپین بود
تنت را کفن چنگ شاهین بود.
ز توران بسیجیده آمد دمان
به ژوپین گودرز بودش زمان .
چو شیر ژیان اندرآمد بسر
به ژوپین پولاد خسته جگر.
بینداخت ژوپین به پیران رسید
زره در برش سربسر بردرید.
بینداخت ژوپین بکردار تیر
برآمد به بازوی سالار پیر.
گرفته سپر پیش و ژوپین به دست
به بالا نهاده سر از جای پست .
به قلب اندرون شاه مکران بخست
به ژوپین و زان خستگی هم نرست .
درخشیدن تیغ و ژوپین و خشت
تو گفتی زمین بر هوا لاله کشت .
ز پیکان و از گرز و ژوپین و تیر
زمین شد بکردار دریای قیر.
دهید ار به گرز و به ژوپین دهید
سران را ز خون تاج بر سر نهید.
به ژوپین و خنجر به گرز و کمان
همی رزم جویند با بدگمان .
چنان دان که او سنگ و آهن خورد
همان تیر و ژوپین بر او نگذرد.
به نستیهن گرد و گلباد گفت
که ژوپین وخنجر بباید نهفت .
بفرمود تا تخت زرین نهند
به میدان پرخاش ژوپین نهند.
برآمد خروش ده و دار و گیر
چو باران ببارید ژوپین و تیر.
کمانهای چاچی و تیر خدنگ
سپرهای چینی و ژوپین جنگ .
یلان را به ژوپین و خنجرزنید
سر سرکشان را ز تن برکنید.
به ژوپین گراز و تذروان به باز
بگیریم یکسر بروز دراز.
پیاده شد از اسب ژوپین به دست
همی رفت پویان بکردار مست .
همه رزم را دل پر از کین کنیم
تن دشمنان جای ژوپین کنیم .
سپهدار توران برآراست جنگ
گرفتند کوپال و ژوپین بچنگ .
چو سی وسه جنگی ز تخم پشنگ
که ژوپین بدی سازشان روز جنگ .
ورا نام گستهم گژدهم خوان
نترسد ز ژوپین و از استخوان .
بر او تیر و ژوپین نیاید بکار
سزد گر پیاده کند کارزار.
به یارانش فرمود کاندرنهید
به تیر و به ژوپین و خنجر دهید.
هزار و صد و شصت خسروپرست
پیاده همی رفت ژوپین به دست .
برفتند شمشیر و ژوپین بکف
کشیده سپه برسه فرسنگ صف .
همه شب همی لشکر آراستند
همه تیغ و ژوپین بپیراستند.
درآورد بر چنگ ژوپین جنگ
بینداخت بر رستم تیزچنگ .
سواران به میدان بکردار گرد
به ژوپین گرفتند ننگ و نبرد.
دو رویه سپه برکشیدند صف
همه نیزه و تیغ و ژوپین بکف .
ز باران ژوپین و باران تیر
زمین شد ز خون چون یکی آبگیر.
ز بس تیر و ژوپین و نوک سنان
نداند کنون گو رکاب از عنان .
خروشی برآمد ز طلحندو گو
که از باد ژوپین من دور شو.
ز پنهان بدان شاهزاده سوار
بینداخت ژوپین زهرآب دار
گذاره شداز خسروی جوشنش
به خون تر شد آن شهریاری تنش .
دقیقی .
همان تیز ژوپین زهرآبدار
که بر آهنین کوه آرد گذار.
دقیقی (از شاهنامه ).
درفشیدن خشت و ژوپین ز گرد
چو آتش پس پرده ٔ لاجورد.
فردوسی .
کنون خوردنت زخم ژوپین بود
تنت را کفن چنگ شاهین بود.
فردوسی .
ز توران بسیجیده آمد دمان
به ژوپین گودرز بودش زمان .
فردوسی .
چو شیر ژیان اندرآمد بسر
به ژوپین پولاد خسته جگر.
فردوسی .
بینداخت ژوپین به پیران رسید
زره در برش سربسر بردرید.
فردوسی .
بینداخت ژوپین بکردار تیر
برآمد به بازوی سالار پیر.
فردوسی .
گرفته سپر پیش و ژوپین به دست
به بالا نهاده سر از جای پست .
فردوسی .
به قلب اندرون شاه مکران بخست
به ژوپین و زان خستگی هم نرست .
فردوسی .
درخشیدن تیغ و ژوپین و خشت
تو گفتی زمین بر هوا لاله کشت .
فردوسی .
ز پیکان و از گرز و ژوپین و تیر
زمین شد بکردار دریای قیر.
فردوسی .
دهید ار به گرز و به ژوپین دهید
سران را ز خون تاج بر سر نهید.
فردوسی .
به ژوپین و خنجر به گرز و کمان
همی رزم جویند با بدگمان .
فردوسی .
چنان دان که او سنگ و آهن خورد
همان تیر و ژوپین بر او نگذرد.
فردوسی .
به نستیهن گرد و گلباد گفت
که ژوپین وخنجر بباید نهفت .
فردوسی .
بفرمود تا تخت زرین نهند
به میدان پرخاش ژوپین نهند.
فردوسی .
برآمد خروش ده و دار و گیر
چو باران ببارید ژوپین و تیر.
فردوسی .
کمانهای چاچی و تیر خدنگ
سپرهای چینی و ژوپین جنگ .
فردوسی .
یلان را به ژوپین و خنجرزنید
سر سرکشان را ز تن برکنید.
فردوسی .
به ژوپین گراز و تذروان به باز
بگیریم یکسر بروز دراز.
فردوسی .
پیاده شد از اسب ژوپین به دست
همی رفت پویان بکردار مست .
فردوسی .
همه رزم را دل پر از کین کنیم
تن دشمنان جای ژوپین کنیم .
فردوسی .
سپهدار توران برآراست جنگ
گرفتند کوپال و ژوپین بچنگ .
فردوسی .
چو سی وسه جنگی ز تخم پشنگ
که ژوپین بدی سازشان روز جنگ .
فردوسی .
ورا نام گستهم گژدهم خوان
نترسد ز ژوپین و از استخوان .
فردوسی .
بر او تیر و ژوپین نیاید بکار
سزد گر پیاده کند کارزار.
فردوسی .
به یارانش فرمود کاندرنهید
به تیر و به ژوپین و خنجر دهید.
فردوسی .
هزار و صد و شصت خسروپرست
پیاده همی رفت ژوپین به دست .
فردوسی .
برفتند شمشیر و ژوپین بکف
کشیده سپه برسه فرسنگ صف .
فردوسی .
همه شب همی لشکر آراستند
همه تیغ و ژوپین بپیراستند.
فردوسی .
درآورد بر چنگ ژوپین جنگ
بینداخت بر رستم تیزچنگ .
فردوسی .
سواران به میدان بکردار گرد
به ژوپین گرفتند ننگ و نبرد.
فردوسی .
دو رویه سپه برکشیدند صف
همه نیزه و تیغ و ژوپین بکف .
فردوسی .
ز باران ژوپین و باران تیر
زمین شد ز خون چون یکی آبگیر.
فردوسی .
ز بس تیر و ژوپین و نوک سنان
نداند کنون گو رکاب از عنان .
فردوسی .
خروشی برآمد ز طلحندو گو
که از باد ژوپین من دور شو.
فردوسی .
فرهنگ عمید
= زوبین
زوبین#NAME?
کلمات دیگر: