درا

اسم: درا (دختر) (فارسی، عربی) (تلفظ: dor®ā) (فارسی: درا) (انگلیسی: dora)
معنی: منسوب به در، ( مجاز ) قیمتی و گران قیمت، ( در = مروارید، لؤلؤ، ا ( پسوند نسبت ) )، ( عربی ـ فارسی ) ( دُر = مروارید، لؤلؤ + ا ( پسوند نسبت ) )، منسوب به دُر، مربوط به دُر، به ضم دال، قیمتی گرانقمیت، دختر زیبا و ارزشمند

زنگ، جرس، زنگ بزرگ که برگردن چهارپایان ببندند
( اسم ) دری درخشنده ها ( مانند در ) دراز . ( صفت ) طولانی طویل کشیده مقابل کوتاه .
از اعلام است

(دَ ) (اِ. ) نک درای .

درا. [ دَ ] ( اِ ) درای. ( غیاث اللغات و گوید در مؤید به کسر تحقیق شده است ). زنگ. جلجل. زنگله. ژنگله. زنگ که بر اشتر و استر و خر آویزند.زنگ که با کاروانیان بود. درای کاروان. هر چیز که آواز دهد از زنگ و جز آن. برنگ. ( برهان ) :
شاد باشید که جشن مهرگان آمد
بانگ و آوای درای کاروان آمد.درای هجو درآویختم ز گردن خر
که تا شود خر خمخانه استر عللو.سر بریدن واجب آمد مرغ را
کو بغیر وقت جنباند درا.اشتران مصر را رو سوی ماست
بشنوید ای طوطیان بانگ دراست.و فی کل مدینة شی یدعی الدرا و هو جرس علی رأس ملک تلک المدینة مربوط بخیط... فاذا حرک الخیط الممدود تحرک الجرس. ( اخبار الصین و الهند چ ژان مالی ).
روزها کم خور چو شبها نوعروسان در زفاف
زقه هاشان از درای مطرب الحان دیده اند.درای شتر خاست از کوچگاه
سرآهنگ لشکر درآمد براه.ز حلقوم دراهای درفشان
مشبکهای زرین عنبرافشان.دراهای روسی درآمد بجوش
چو هندوی بیماربرزد خروش.چشم من در ره این قافله راه بماند
تا بگوش دلم آواز درا بازآمد.چو اشتر و چو درا ژاژخای و یاوه درای
نیم اگرچه مرا اشتر و درا نبود.بدگو ندارد آنکه بود رهنمای خلق
هرگز کسی سخن ز زبان درا نساخت. || درای. ( برهان ). مرادف طبل :
چو بانگ درا آمد از بارگاه
بشد مرد بینا بگفت این بشاه.چون نزدیک دروازه رسید نعره ها برآوردند و کوس و دهل و بوق بزدند و درا و طبل فروکوفتند. ( اسکندرنامه ).

---

درا. [ دَ ] ( نف مرخم ) مخفف دراینده. و آن بیشتر به صورت ترکیب آید، چنانکه : خام درا.هرزه درا. یافه درا. یاوه درا. رجوع به دراینده شود.

---

درا. [ دَ ] ( فعل امر ) امر به داخل شدن. ( برهان ). فرمان بدرون آمدن. درآ.

---

درا. [ ] ( اِخ ) جزیره کوچکی است در جنوب بندر معشور فلاحی. ( فارسنامه ناصری ص 315 ).

---

درا. [ دُ] ( هندی ، اِ ) در هند قدیم نامی که به اول اسم ماه سیزدهم آنگاه که سال بر اثر زیادتی سال شمسی بر قمری فزونی یابد، الحاق کنند تا از اسم ماه دوازدهم ممتازشود، بدین توضیح که در تقویم هندوان قدیم برای اینکه حساب ماههای قمری در سالهای شمسی نظمی بگیرد، مقدار اضافی ماه قمری را در طول سالیان چون بیک ماه تمام می رسد، به سال می افزودند و آن سال سیزده ماه می یافت ، در این حالت ماه دوازدهم هر اسمی داشت همان اسم رابه ماه سیزدهم می دادند؛ منتهی برای امتیاز لفظ «درا» به اول آن می افزودند. ( از ماللهند بیرونی ص 212 ).

۱. زنگ بزرگ که بر گردن چهارپایان ببندند، جرس: درآینده هر سو درای شتر / ز بانگ تهی مغز را کرده پُر (نظامی۵: ۸۰۴ ).
۲. پتک.

( درّا ) ( ● ) ؛ درنده
( درّا ) ( ● ) ؛ درنده؛ پاره کننده
( درّا ) ( ● ) ؛ قیچی

صدای زنگ