(تلفظ: rabiy‛e) (عربی) (مؤنث ربیع) ، ← ربیع .
ربیعة. [ رَع َ ] (اِخ ) شاخه ای از قبیله ٔ عدنانی معروف به بنی ابی ربیعة از ذهل بن شیبان . (از معجم قبایل العرب ج 3).
ربیعة.[ رَ ع َ ] (اِخ ) پدر حیی (تیره ای ) از هوازن . و آن ربیعةبن عامربن صعصعاء است و اینها پسران مجدند و مجدنام مادر اینها بوده . (آنندراج ) (از منتهی الارب ).
ربیعة. [ رَ ع َ ] (اِخ ) ابن سکنة، مکنی به ابورویخة فزعی ... ابن حبان گفته که او درک حضورحضرت رسول می کرد و در فلسطین ساکن بود و در بیت جیرین درگذشت . دولابی گفته : حضرت رسول عَلَم سپیدی بر اوبست و فرمود ای ابورویخة بسوی قوم خود برو و آنان را فراخوان و بگو هر کس زیر رایت ابورویخة درآید در امان است و او نیز چنان کرد. (از الاصابة ج 1 قسم 1).
ربیعة. [ رَ ع َ ] (اِخ ) ابن فراس . او را فارسی نیز می گفتند. ابن لهیعة روایاتی بواسطه از وی نقل کرده است . رجوع به الاصابة ج 1 قسم 1 و قاموس الاعلام ترکی ج 3 شود.
ربیعة. [ رَ ع َ ] (اِخ ) ابن نیار. به گفته ٔ طبری و تحقیق ابن فتحون و جز وی در شمارصحابه ٔ حضرت رسول (ص ) است . (از الاصابة ج 1 قسم 1).
ربیعة. [ رَ ع َ ] (اِخ ) از قبیله ٔ بنی زید که جایگاه آنان در حوالی قنفذة است . (از معجم قبایل العرب ج 3).
ربیعة. [ رَ ع َ ] (اِخ ) از قبیله ٔ منطقه ٔ بغداد است و در حوالی معینة بچادرنشینی زندگی میکردند و به کشت و زرع میپرداختند. (از معجم قبایل العرب ج 3).
ربیعة. [ رَ ع َ ] (اِخ ) بخشی از قبیله ٔ بنی مالک است . (از معجم قبایل العرب ج 3).
ربیعة. [ رَ ع َ ] (اِخ ) تیره ای از قبیله ٔ ثقیف در حجاز. (از معجم قبایل العرب ج 3).
ربیعة. [ رَ ع َ ] (اِخ ) تیره ای ازبنی خضیر که در دیگر سرزمنیهای نجد از وادی دواسر بسوی کوه شهر پراکنده اند. (از معجم قبایل العرب ج 3).
ربیعة. [ رَ ع َ ] (اِخ ) جرشی یا ابن عمرو یا ابن غاز. برحسب روایات مختلف وی از اصحاب حضرت رسول (ص ) و از راویان بشمار میرفت . یعقوب بن شبة گفته است : او در شمار کسانی است که بسال 64هَ . ق . در مرج راهط کشته شدند. (از الاصابة ج 1 قسم 1). و رجوع به الاصابة ج 1 قسم 1 و ابن عمرو... شود.
ربیعة. [ رَ ع َ ] (اِخ ) خادم حضرت رسول (ص ) بود. و ابوعمر او را ربیعةبن کعب خادم حضرت دانسته است . رجوع به الاصابة ج 1 قسم 4 شود.
ربیعة. [ رَ ع َ ] (اِخ ) دهی است به صعید مر بنی ریعة را. (آنندراج ) (منتهی الارب ). قریه ٔ بزرگی است در انتهای صعید در میان اسوان و بلاق . (از معجم البلدان ).
ربیعة. [ رَ ع َ ] (اِخ ) سومین قبیله از ریشه ٔ اول از صف اول عرب عدنانی ، و آنان فرزندان ربیعةبن نزار میباشند که به ربیعة الفرس مشهورند. ربیعة دو تیره دارد و آن دو عبارتند از: «اسد» و «ضُبَیعة» و سرزمین آنها تا امروز در جزیره ٔ فراتیه است و دیار ربیعة نامیده میشود. (از صبح الاعشی ج 1 ص 337).و رجوع به تاریخ عصر حافظ ص 209 و تاریخ بخارای نرشخی ص 63 و تاریخ کرد ص 111 و نزهةالقلوب ج 3 ص 268 شود.
ربیعة. [ رَ ع َ ] (اِخ ) شاخه ای از بنی نمیر نصریان از میاهة القلیب . (از معجم قبایل العرب ج 3).
ربیعة. [ رَ ع َ ] (اِخ ) قبیله ای از بنی زید، از عبداﷲ، از دارم بن مالک . (از معجم قبایل العرب ج 3).
ربیعة. [ رَ ع َ ] (اِخ ) قبیله ای از قبیله های بحرین و قطیف و هجر. (از معجم القبایل ج 3).
ربیعة. [ رَ ع َ ] (اِخ ) قبیله ای از معاویةبن کلاب ربیعةبن عامربن صعصعةبن معاویةبن بکربن هوازن بن منصوربن عکرمةبن خصفةبن قیس بن عیلان عدنانی . (از معجم قبایل العرب ج 3).
ربیعة. [ رَ ع َ ] (اِخ ) قبیله ای معروف به ابوربیعة، از نهیک بن هلال بن عامربن صعصعةبن معاویةبن بکربن هوازن بن منصوربن عکرمةبن خصفةبن قیس بن عیلان عدنانی . (از معجم قبایل العرب ج 3).
ربیعة. [ رَ ع َ ] (اِخ )ابن کلام بن ... (85-62 قبل از هجرت ). یکی از سوارکاران بزرگ مضر در جاهلیت بود و داستانهای تاریخی دارد. رجوع به الاعلام زرکلی چ 2 جزو 3 ص 43 و بلوغ الارب آلوسی جزو 1 ص 144 و سمطاللاَّلی ص 910 و البیان و التبیین ج 1ص 208 و ج 2 ص 43 و عقدالفرید فهرست ج 1 و 3 و 6 شود.
ربیعة. [ رَ ع َ ] (ع اِ) سنگ زورآزمای . (ناظم الاطباء) (از اقرب الموارد) (آنندراج ) (منتهی الارب ). سنگ که بدان زور آزمایند.(مهذب الاسماء). || خود آهنین که سوار در جنگ سر بدان پوشد. (از اقرب الموارد) (ناظم الاطباء) (آنندراج ) (منتهی الارب ). خود که بر سر نهند. (از مهذب الاسماء). || مرغزار. (ناظم الاطباء) (آنندراج ) (منتهی الارب ). روضة. (از اقرب الموارد). || توشه دان . (از اقرب الموارد) (ناظم الاطباء) (آنندراج ) (منتهی الارب ). || ظرفی که در آن طیب و غیره نهند. (ناظم الاطباء) (آنندراج ) (منتهی الارب ). عتیدة یا طبله یا حقه ای که در آن خوشبوی نهند. (از اقرب الموارد). || توشه ای که در اول زمستان از جای دور آورند. (ناظم الاطباء) (آنندراج ).
