اسم: صفی الدین (پسر) (عربی) (مذهبی و قرآنی) (تلفظ: safiyyoddin) (فارسی: صَفي‌الدين) (انگلیسی: safiyyoddin)
معنی: خالص و پاک در دین، برگزیده ی دین، ( اَعلام ) ) صفی الدین اردبیلی: ( = شیخ صفی )، شیخ اسحاق [، قمری] صوفی و عارف ایرانی، که نفوذ و احترام زیادی کسب کرد و فرزندانش به تدریج قدرت سیاسی به دست آوردند و سلسله ی شاهان صفوی را بنیاد نهادند، ) صفی الدین ارموی، عبدالمؤمن ابن یوسف: [قرن هجری] موسیقیدان و خوشنویس ایرانی که در دربار عباسی و سپس نزد خاندان جوینی خدمت می کرد، پس از برافتادن خاندان جوینی دچار فلاکت شد، به خاطر بدهکاری به زندان افتاد و در زندان درگذشت، مؤلف کتاب الادوار و رسالة الشَرفیه، در موسیقی، مبتکر نوعی نت موسیقی و مخترع دو نوع ساز تاره، ) صفی الدین حلّی: ( = ابن السرایا ) [، قمری] شاعر و موسیقیدان ایرانی ساکن عراق، که به عربی شعر می گفت، نویسنده کتاب فائده فی تَوَلّدالاغنام، برگزیده دین، نام عارف نامدار قرن هشتم، صفی الدین اردبیلی
معنی: خالص و پاک در دین، برگزیده ی دین، ( اَعلام ) ) صفی الدین اردبیلی: ( = شیخ صفی )، شیخ اسحاق [، قمری] صوفی و عارف ایرانی، که نفوذ و احترام زیادی کسب کرد و فرزندانش به تدریج قدرت سیاسی به دست آوردند و سلسله ی شاهان صفوی را بنیاد نهادند، ) صفی الدین ارموی، عبدالمؤمن ابن یوسف: [قرن هجری] موسیقیدان و خوشنویس ایرانی که در دربار عباسی و سپس نزد خاندان جوینی خدمت می کرد، پس از برافتادن خاندان جوینی دچار فلاکت شد، به خاطر بدهکاری به زندان افتاد و در زندان درگذشت، مؤلف کتاب الادوار و رسالة الشَرفیه، در موسیقی، مبتکر نوعی نت موسیقی و مخترع دو نوع ساز تاره، ) صفی الدین حلّی: ( = ابن السرایا ) [، قمری] شاعر و موسیقیدان ایرانی ساکن عراق، که به عربی شعر می گفت، نویسنده کتاب فائده فی تَوَلّدالاغنام، برگزیده دین، نام عارف نامدار قرن هشتم، صفی الدین اردبیلی