عبدالجبار

(تلفظ: abodoljabbār) (عربی) بنده‌ی خدای قاهر؛ (دراعلام) عبدالجبار علوی محمودی (زینبی علوی) از شاعران عهد محمود و مسعود غزنوی.

عبدالجبار. [ ع َ دُل ْ ج َب ْ با ] (اِخ ) ابن احمدبن عبدالجبار الهمدانی الاسدآبادی ، مکنی به ابوالحسین ، قاضی بود و در علم اصول و کلام تبحر داشت ، و در عصر خویش شیخ معتزلیان بود و آنان وی را قاضی القضاة می گفتند. و جز وی کسی را بدین لقب نمی خواندند. از تألیفات اوست : تنزیه القرآن عن المطاعن ، والامالی . وی به سال 415 هَ . ق . به ری درگذشت . (از الاعلام زرکلی ). و رجوع به خاندان نوبختی شود.

عبدالجبار. [ ع َ دُل ْ ج َب ْ با ] (اِخ ) ابن احمدبن عمر الطر سوسی ، مکنی به ابوالقاسم . وی عالم به قراآت بود و کتابی بنام المجتبی الجامع در علم قرائت تألیف کرده است . او به سال 331 متولد شد ودر 420 هَ . ق . به مصر درگذشت . (از الاعلام زرکلی ).

عبدالجبار. [ ع َ دُل ْ ج َب ْ با ] (اِخ ) ابن خالدبن بن عمران السرتی ، مکنی به ابوحفض . وی فقیهی فاضل و زاهد و در فضل ودینداری ضرب المثل بود. به سال 194 هَ . ق . متولد شد و به سال 281 هَ . ق . درگذشت . (از الاعلام زرکلی ).

عبدالجبار. [ ع َ دُل ْ ج َب ْ با ] (اِخ ) ابن عبداﷲبن احمد قرطبی قیروانی ، مکنی به ابوطالب . به ادب و عربیت و تاریخ معرفتی داشت . او را شعری است و تاریخی تصنیف کرد.وی به سال 510 هَ . ق . درگذشت . (از الاعلام زرکلی ).

عبدالجبار. [ ع َ دُل ْ ج َب ْ با ] (اِخ ) ابن عبدالرحمان الازدی . وی امیری شجاع بود. به سال 104 هَ . ق . منصور وی را امارت خراسان داد و او بدانجا بسیاری مردم را به تهمت دوستی با آل علی بکشت ، سپس از طاعت منصور بیرون شد، منصور سپاهیان بدفع او فرستاد و وی را اسیر کردند و نزد منصور آوردند منصور بفرمود دو پای او را بریدند و او را گردن زدند و فرزندان و کسان او را نفی بلد کردند. (از الاعلام زرکلی ).

عبدالجبار. [ ع َ دُل ْ ج َب ْ با ] (اِخ ) دهی است از دهستان بدوستان بخش هریس شهرستان اهر. واقع در 31هزارگزی باختر هریس و دوهزارگزی شوسه ٔ تبریز به اهر. کوهستانی و هوای آن معتدل است و 582 تن سکنه دارد. آب آن از چشمه تأمین میشود. محصولات آن غلات و حبوبات است . شغل اهالی زراعت و گله داری است ، صنایع دستی گلیم بافی است . راه مالرو دارد. (از فرهنگ جغرافیائی ایران ج 4).