قدیس

قِدّیس، لقبی مقدس در کلیسای کاتولیک است که بر مبنای آن لقب «مقدس» به نام فرد تقدیس شده، پیشوند می گردد. برای قدیس معرفی کردن فردی در کلیسای کاتولیک، باید (به باور کلیسا) معجزه ای از فرد مورد نظر، به کلیسا اثبات شود.
نوشتار اصلی: قدیس شدن
کلیسای کاتولیک خود را تنها مرجع اعطای «مقام قدیسی» به انسان ها می داند. در شرایط عادی باید میان مرگ کسی که برای تقدیس پیشنهاد می شود و آغاز این روند، پنج سال فاصله باشد تا از تأثیرگذاری عواطف و احساسات جلوگیری شود. هم چنین میزان اعتقاد و پایبندی شخص به دین سنجیده می گردد تا اطمینان حاصل شود که او هیچ دیدگاه بدعت گذارانه و ارتدادی به مسیحیت و مذهب کاتولیک ابراز نکرده است.

قِدّیس (saint)
در مسیحیت، مرد یا زن مقدس (قدیسه) که به سبب حکمت، معنویت، و ایمانش محترم شمرده می شود. در کلیسای کاتولیک رومی، پاپ طی مراسمی به نام قدیس سازی شخص را رسماً قدیس می خواند. به بسیاری از قدیسان معجزاتی نسبت می دهند و قدیس سازی معمولاً پس از بررسی زندگی آن ها و معجزاتشان صورت می گیرد. «قدیس حامی» قدیسی است که حامی گروه یا کشوری به شمار می رود. در لیتورژی، برای هر قدیس و طلب شفاعت از او روز خاصی هست که یادروز او نام دارد و اغلب روز درگذشت اوست. در کلیسای ارتدوکس، قدیسان را بطریق و سینود مقدس درپی معرفی کلیساهای محلی به رسمیت می شناسند. در تجدید نظری که در ۱۹۷۰ در «تقویم قدیسان» به عمل آمد، فقط ۵۸ قدیس را دارای اهمیت جهانی شناختند. در ۱۹۸۰ کلیسای انگلستان بیست قدیس از ادوار بعد از جنبش اصلاح دینی به تقویم اضافه کرد، ازجمله جوزفین باتلر، تامس مور، شاه چارلز اول، جان بانیان، و ویلیام ویلبرفورس. زندگی نامه های هزاران قدیس کاتولیک را گروهی از یسوعیان بلژیکی مشهور به بولانیان گردآوری کرده اند. در ۱۹۷۰ پاپ پل ششم در تقویم یادروزهای قدیسان تجدید نظر کرد: باربارا، کاترین، کریستوفر، و اورسولا به دلیل این که احتمالاً هرگز وجود نداشته اند حذف شدند؛ تکریم گئورگیوس، یانواریوس، نیکلاس (سانتا کلاوس) و ویتوس اختیاری شد؛ و تکریم اجباری قدیسانی مانند تامس مور و شهدای اوگاندا افزوده شد.