شمامه

شمامه . [ ش َ م َ / م ِ ] (از ع اِ) بوی خوش که از چیزی بوییده شود. (آنندراج ) (انجمن آرا) (ناظم الاطباء) :
غنچه ٔ گل گشاد سرو بلند
بست بر برگ گل شمامه ٔ قند.

نظامی .

فرقم ز گلاب اشک تر کن
عطرم ز شمامه ٔ جگر کن .

نظامی .

ترا شمامه ٔ ریحان من که یاد آورد
که خلق از آن طرف آرند نافه ٔ مشکین .

سعدی .

ولیک در همه کاشانه هیچ بوی نبود
مگر شمامه ٔ انفاس عنبرین بویم .

سعدی .

یارب کی آن صبا بوزد کز نسیم آن
گردد شمامه ٔ کرمش کارسازمن .

حافظ.

- شمامه صفیر ؛ صفیری که بوی خوش دهد. نوای خوشبو و این مبالغه ٔ شعری است :
به باغ مدح تو بلبل شود شمامه صفیر
چو شمه ای گل خلق تو برکشد به مشام .

سعدی .

- معنبرشمامه ؛ که بوی خوش عنبر داشته باشد. نسیمی معنبربوی :
خنک نسیم معنبرشمامه ٔ دلخواه
که در هوای تو برخاست بامداد پگاه .

حافظ.

|| گلوله ای بشکل گوی مرکب از خوشبوها که در دست گرفته می بویند. (از آنندراج ) (ناظم الاطباء) :
شمامه نهاده بر آن جام زر
ده از نقره ٔ خام هم پرگهر.

فردوسی .

چو چرخ بلند از شبه تاج کرد
شمامه پراکند بر لاجورد.

فردوسی .

بدانسته که خذ العیش و دع الطیش داد از دنیای فریبنده بباید ستد و خوش بخورد و خوش بزیست و شمامه پیش بزرگان بود. (تاریخ بیهقی چ ادیب ص 605).
شمامه با شمایل راز میگفت
صبا تفسیر آیت بازمیگفت .

نظامی .

از شمایل شمامه های بهار
بی قیامت ستاره کرده نثار.

نظامی .

- خامه ٔ محبت شمامه ؛ قلمی که از دوستی و رفاقت خوشبو باشد. (ناظم الاطباء).
- شمامه ٔ عنبر ؛ آن است که عنبر را در مشک طلا یا نقره بگدازندو آنرا در دست دارند می بویند. (آنندراج ).
- شمامه ٔ کافور ؛ دستنبویه که از کافور باشد : و وی می نبشت صد پاره جامه همه قیمتی از هر دستی ... و صد شمامه از کافور... (تاریخ بیهقی چ ادیب ص 296). تختی همه از زر بود... هر پاره یک گز درازی و گزی خشکتر پهنا و بر آن شمامه های کافور و نافه های مشک و پاره های عود و عنبر. (تاریخ بیهقی چ ادیب ص 550). گرد بر گرد این نرگسدانهای سیم طبق زرین نهاده همه پر عنبر و شمامه های کافور. (تاریخ بیهقی چ ادیب ص 403).
- || آفتاب . (آنندراج ) (برهان ) (ناظم الاطباء).
- || ماه . (ناظم الاطباء) (برهان ).
- || روشنایی روز. (ناظم الاطباء) (از آنندراج ).
- || روز. (ناظم الاطباء) (آنندراج ) (برهان ).
|| قرصهای خوشبو. (ناظم الاطباء). || دست انبویه . دستنبویه . شمام . (یادداشت مؤلف ). دستنبو نیز نامند و آن بتشدید میم است ، ولی معمولاً به تخفیف تلفظ کنند. (از نشریه ٔ دانشکده ٔ ادبیات تبریز سال اول شماره ٔ 6 - 7). دستنبو. (لغت محلی شوشتر نسخه ٔ خطی کتابخانه ٔ مؤلف ). هرچه ببویند. (مهذب الاسماء). عنبر. عطر. بوی خوش . (یادداشت مؤلف ). نوعی از خربزه ٔ کوچک صحرایی خوشبودار که به فارسی دستنبو گویند و به هندی کچری و سنیده نامند. (غیاث ) (آنندراج ) : ترنج و شمامه ولیمو و دیگر شمومات بسیار یابند. (فارسنامه ٔ ابن بلخی ص 134).
به لطف و خوی تو در بوستان موجودات
شکوفه ای نشکفت و شمامه ای ندمید.

سعدی .

|| سازی که نی با او باشد. (آنندراج ) :
شبی که ناله ز شوق شمامچی هوس است
مرا به دست ز انگشتها شمامه بس است
پی شمامه چرانیشکر نمی کردی
ترا که بر لب شیرین یار دسترس است .

سیفی بدیعی (ازآنندراج ).

|| ولف در فرهنگ شاهنامه بمعنی بخور یا شمع اهل دخان آورده (مأخذ این کلمه پیدا نشد مگر اینکه از شم عربی بمعنی بوی بگیریم ). (فرهنگ لغات شاهنامه ).

نامی باریشه کردی به معنای دست ان بو یا دستن بو

شمامه اسم دخترانه است، معنی شمامه: ( عربی ) 1 - ( در قدیم ) رایحه و بوی خوش؛ 2 - گلولهی خوشبو، دستنبو؛ 3 - ( به مجاز ) شخص یا چیز دوست داشتنی و خوشایند.

شمامه ی قند : بوی خوش شیرین ، در بیت زیر به مجاز سخن امید بخش دلنشین .
غنچه گل گشاد سرو بلند
بست بر برگ گل شمامه قند
معنی بیت : بانوی سرو قامت ، دهان چون گل سرخ را باز کرد و بر لب ( برگ گل ) سخنان شیرین امید بخش افزود . ( شکفته تر و کامل تر کرد ) و سخن گفت .
( هفت پیکر نظامی، تصحیح دکتر ثروتیان، ۱۳۸۷ ، ص 548 )

شمامه ی واژه کوردی که از شه ممه اومده . . ینی سینه بزرگ بقیه عناوین تاریخی چرنده