مترادف چامه : ترانه، چکامه، سرود، شعر، قصیده، نغمه
متضاد چامه : چانه
چامه
مترادف چامه : ترانه، چکامه، سرود، شعر، قصیده، نغمه
متضاد چامه : چانه
فارسی به انگلیسی
idyl, idyll, poem, poetry, song, verse
فارسی به عربی
قصیدة
فرهنگ اسم ها
اسم: چامه (دختر) (فارسی) (تلفظ: čāme) (فارسی: چامه) (انگلیسی: chame)
معنی: شعر، غزل، سرود، نغمه، شعری که با آواز خوانده میشد، شعری که با آواز خوانده می شود
معنی: شعر، غزل، سرود، نغمه، شعری که با آواز خوانده میشد، شعری که با آواز خوانده می شود
مترادف و متضاد
نظم، شعر، منظومه، چکامه، چامه
ترانه، چکامه، سرود، شعر، قصیده، نغمه ≠ چانه
فرهنگ فارسی
شعر، غزل، سرود
( اسم ) ۱- شعر مقابل چانه .۲- سرود نغمه .
شعر بود . بمعنی شعر باشد عموما . یا غزل را گویند خصوصا و آن معطلی است با ابیات متوازن. متشار که در قافیه و ردیف کمتر از هفده بیت .
( اسم ) ۱- شعر مقابل چانه .۲- سرود نغمه .
شعر بود . بمعنی شعر باشد عموما . یا غزل را گویند خصوصا و آن معطلی است با ابیات متوازن. متشار که در قافیه و ردیف کمتر از هفده بیت .
فرهنگ معین
(مِ ) (اِ. ) سرود، شعر.
لغت نامه دهخدا
چامه. [ م َ / م ِ ]( اِ ) شعر بود. ( فرهنگ اسدی ). بمعنی شعر باشد عموماً. ( برهان ). مطلق شعر را گفته اند. چکامه نیز آمده. ( انجمن آرا ) ( آنندراج ). هر کلام موزون و شعر عموماً. ( ناظم الاطباء ). شعر در مقابل نثر که «چانه » باشد. منظومه. نشید. سخن منظوم و موزون. کلام مقفی :
یک شبانروز اندر آن خانه
گاه چامه سرود و گه چانه.
چو آن چامه بشنید بهرام گور
بخورد آن گرانسنگ جام بلور.
نثار زنان بهر دیگر کس است.
همان چامه رستم و زخم رود.
زده چنگ بر چامه کابلی.
یکی پای کوبد شکن بر شکن.
پیرایه نازند چو در خدمت یارند.
سرائیدن چامه اندر گرفت.
یک شبانروز اندر آن خانه
گاه چامه سرود و گه چانه.
( از فرهنگ اسدی ).
|| غزل را گویند خصوصاً و آن مطلعی است با ابیات متوازنه متشارکه در قافیه و ردیف کمتر از هفده بیت. ( برهان ). غزل را گویند. ( انجمن آرا ) ( آنندراج ). غزل خصوصاً. ( ناظم الاطباء ). ( فرهنگ نظام ). || سرود. ( نسخه ای از فرهنگ اسدی ) ( ناظم الاطباء ). نغمه. ( ناظم الاطباء ). آهنگ. آواز. دستگاه موسیقی : چو آن چامه بشنید بهرام گور
بخورد آن گرانسنگ جام بلور.
فردوسی.
همان چامه و چنگ ما را بس است نثار زنان بهر دیگر کس است.
فردوسی.
بگوش زن جادو آمد سرودهمان چامه رستم و زخم رود.
فردوسی.
برآورد رامشگر زابلی زده چنگ بر چامه کابلی.
فردوسی.
یکی چامه گوی و دگر چنگ زن یکی پای کوبد شکن بر شکن.
فردوسی ( از فرهنگ اسدی ).
سرمایه عشقند چوبر چامه سرایندپیرایه نازند چو در خدمت یارند.
سنایی.
بزد دست و طنبور در بر گرفت سرائیدن چامه اندر گرفت.
؟ ( از فرهنگ اوبهی ).
بمعنی سخن هم آمده است. چه چامه دان سخندان را گویند. ( برهان ). سخن و قول. ( ناظم الاطباء ).فرهنگ عمید
۱. شعر: چون آن چامه بشنید بهرام گور / بخورد آن گران سنگ جام بلور (فردوسی: ۶/۴۸۲ ).
۲. غزل.
۳. سرود، نغمه: بتان چامه و چنگ برساختند / ز بیگانه ایوان بپرداختند (فردوسی: ۶/۵۲۱ ).
۲. غزل.
۳. سرود، نغمه: بتان چامه و چنگ برساختند / ز بیگانه ایوان بپرداختند (فردوسی: ۶/۵۲۱ ).
گویش مازنی
/chaame/ چروک شدن - چروک
۱چروک شدن ۲چروک
جدول کلمات
شعر ، غزل ، سرود
پیشنهاد کاربران
نغمه و سرود
چامه :
چامه . [ م َ / م ِ ] ( اِ ) شعر بود. ( فرهنگ اسدی ) . بمعنی شعر باشد عموماً. ( برهان ) . مطلق شعر را گفته اند. چکامه نیز آمده . ( انجمن آرا ) ( آنندراج ) . هر کلام موزون و شعر عموماً. ( ناظم الاطباء ) . شعر در مقابل نثر که �چانه � باشد. منظومه . نشید. سخن منظوم و موزون . کلام مقفی :
یک شبانروز اندر آن خانه
گاه چامه سرود و گه چانه .
( از فرهنگ اسدی ) .
|| غزل را گویند خصوصاً و آن مطلعی است با ابیات متوازنه متشارکه در قافیه و ردیف کمتر از هفده بیت . ( برهان ) . غزل را گویند. ( انجمن آرا ) ( آنندراج ) . غزل خصوصاً. ( ناظم الاطباء ) . ( فرهنگ نظام ) . || سرود. ( نسخه ای از فرهنگ اسدی ) ( ناظم الاطباء ) . نغمه . ( ناظم الاطباء ) . آهنگ . آواز. دستگاه موسیقی :
چو آن چامه بشنید بهرام گور
بخورد آن گرانسنگ جام بلور.
فردوسی .
همان چامه و چنگ ما را بس است
نثار زنان بهر دیگر کس است .
فردوسی .
بگوش زن جادو آمد سرود
همان چامه ٔ رستم و زخم رود.
فردوسی .
برآورد رامشگر زابلی
زده چنگ بر چامه ٔ کابلی .
فردوسی .
یکی چامه گوی و دگر چنگ زن
یکی پای کوبد شکن بر شکن .
فردوسی ( از فرهنگ اسدی ) .
سرمایه ٔ عشقند چوبر چامه سرایند
پیرایه ٔ نازند چو در خدمت یارند.
سنایی .
بزد دست و طنبور در بر گرفت
سرائیدن چامه اندر گرفت .
؟ ( از فرهنگ اوبهی ) .
بمعنی سخن هم آمده است . چه چامه دان سخندان را گویند. ( برهان ) . سخن و قول . ( ناظم الاطباء ) .
چامه . [ م َ / م ِ ] ( اِ ) شعر بود. ( فرهنگ اسدی ) . بمعنی شعر باشد عموماً. ( برهان ) . مطلق شعر را گفته اند. چکامه نیز آمده . ( انجمن آرا ) ( آنندراج ) . هر کلام موزون و شعر عموماً. ( ناظم الاطباء ) . شعر در مقابل نثر که �چانه � باشد. منظومه . نشید. سخن منظوم و موزون . کلام مقفی :
یک شبانروز اندر آن خانه
گاه چامه سرود و گه چانه .
( از فرهنگ اسدی ) .
|| غزل را گویند خصوصاً و آن مطلعی است با ابیات متوازنه متشارکه در قافیه و ردیف کمتر از هفده بیت . ( برهان ) . غزل را گویند. ( انجمن آرا ) ( آنندراج ) . غزل خصوصاً. ( ناظم الاطباء ) . ( فرهنگ نظام ) . || سرود. ( نسخه ای از فرهنگ اسدی ) ( ناظم الاطباء ) . نغمه . ( ناظم الاطباء ) . آهنگ . آواز. دستگاه موسیقی :
چو آن چامه بشنید بهرام گور
بخورد آن گرانسنگ جام بلور.
فردوسی .
همان چامه و چنگ ما را بس است
نثار زنان بهر دیگر کس است .
فردوسی .
بگوش زن جادو آمد سرود
همان چامه ٔ رستم و زخم رود.
فردوسی .
برآورد رامشگر زابلی
زده چنگ بر چامه ٔ کابلی .
فردوسی .
یکی چامه گوی و دگر چنگ زن
یکی پای کوبد شکن بر شکن .
فردوسی ( از فرهنگ اسدی ) .
سرمایه ٔ عشقند چوبر چامه سرایند
پیرایه ٔ نازند چو در خدمت یارند.
سنایی .
بزد دست و طنبور در بر گرفت
سرائیدن چامه اندر گرفت .
؟ ( از فرهنگ اوبهی ) .
بمعنی سخن هم آمده است . چه چامه دان سخندان را گویند. ( برهان ) . سخن و قول . ( ناظم الاطباء ) .
چامه
فرهنگ فارسی معین
( مِ ) ( اِ. ) سرود، شعر.
فرهنگ فارسی معین
( مِ ) ( اِ. ) سرود، شعر.
چامه : /čāme/ چامه 1 - ( در قدیم ) شعر؛ 2 - شعری که با آواز خوانده میشد. اسم چامه مورد تایید ثبت احوال کشور برای نامگذاری دختر است.
کلمات دیگر: