گناوه گان. [ گ ُ وَ / وِ ] ( اِخ ) دو فرسخ و نیم میانه جنوب و مشرق ده کهنه است ( از ناحیه شبانکاره دشتستان ). ( فارسنامه ناصری گفتار دوم ص 209 ).
