صادق کیا

دکتر صادق کیا (۱۲۹۹-۱۳۸۰) زبان شناس و متخصص زبان های باستانی ایرانی.
چند نمونه از متن نوشته های پهلوی
نقطویان یا پسیخانیان، ۱۳۲۰
کتاب قلب در عربی
داستان جم (با همکاری محمد مقدم)
گشته دبیره یا خط کستج، در بارهٔ خط کتیبه ها و سکه ها و مهرهای دورهٔ اشکانی و ساسانی
گویش آشتیان، ۱۳۳۵
ماه فروردین روز خرداد (متن پهلوی و ترجمهٔ فارسی با واژه نامه)، ۱۳۳۵
راهنمای گردآوری گویش ها، ۱۳۴۰
واژه نامهٔ گرگانی
مجمع الامثال، محمدعلی هبله رودی (تصحیح)، ۱۳۴۴
صادق کیا فرزند احمد کیا مقتدرالدوله، در سال ۱۲۹۹ در مازندران به دنیا آمد. تحصیلات ابتدایی و متوسطه را در آموزشگاه های ادب، ثروت و دارالفنون گذراند. سپس در رشتهٔ زبان و ادبیات فارسی به تحصیل پرداخت و در ۱۳۲۰ دورهٔ لیسانس را به پایان رساند و وارد خدمت وزارت فرهنگ شد. در سال ۱۳۲۳ پس از دفاع از رسالهٔ دکتری خود با موضوع «تصحیح متن منظوم به نام نصاب طبری» به اخذ درجهٔ دکتری ادبیات نایل آمد. از سال ۱۳۲۴ در سمت دانشیاری در دانشکدهٔ ادبیات دانشگاه تهران به تدریس مشغول شد. در سال ۱۳۳۰ به عنوان استاد کرسی زبان و ادبیات پهلوی در دانشگاه تهران ارتقا یافت. در سال های بعد دکتر صادق کیا علاوه بر خدمت دانشگاهی، متصدی سمت های اداری از جمله ریاست ادارهٔ فرهنگ عامه در وزارت فرهنگ و هنر نیز بود. همچنین در تأسیس فرهنگستان زبان ایران در دههٔ ۱۳۴۰ نقش فعالی داشت و ریاست این فرهنگستان را به عهده گرفت.در سال ۱۳۴۹ به کوشش دکتر صادق کیا پژوهشگاه گویش های ایرانی تأسیس شد که دستور کار آن بررسی گویش های ایرانی، و فراهم کردن واژه نامه برای هر یک از گویش های ایرانی بود که تعدادی از آنها تا سال ۱۳۵۷ انتشار یافت. صادق کیا در اشعار خود واژه های پهلوی را که در زبان فارسی امروز از میان رفته به کار می برد و «تیرا» تخلص می کرد.
دکتر صادق کیا در اسفند ۱۳۸۰ در آمریکا درگذشت.

محمدصادق کیا با تخلُّص تیرا (۱۹۲۰، تهران - فوریه ۲۰۰۲، ؟ ایالات متحده آمریکا) زبان شناس، دکترای زبان و ادبیات فارسی، استاد زبان و ادبیات پهلوی و شاعر ایرانی بود.
•