زبان ملی

زبان ملی، زبانی (یا زبان گونه هایی مانند گویش) است که مردم صحبت کننده یک کشور یا قلمرو، ارتباطی غیررسمی دفاکتو یا دوژور با آن دارند. امکان بکارگیری این اصلاح، محدود است. ممکن است یک یا چند زبان که به عنوان زبان نخست مردم آن کشور یا قلمرو صحبت می شوند به صورت غیررسمی یا مشخص شده در قانون اساسی، به عنوان زبان ملی کشور در نظر گرفته شوند. بحث زبان ملی در قانون اساسی بیش از ۱۵۰ کشور جهان آورده شده است.
زبان قلمروای (به انگلیسی: Territorial language)
زبان منطقه ای (به انگلیسی: Regional language)
زبان متداول در سراسر یک کشور (به انگلیسی: Language-in-common) یا (به انگلیسی: community language)
زبان مرکزی (به انگلیسی: Central language) یا سیاسی که دولت مردان به صورت نمادین با آن صحبت می کنند و به آن زبان رسمی می گویند.
زبان ملی در سیاست چهار معنی کاملاً جداگانه دارد:
ممکن است از زبان معیار به عنوان زبان ملی، متداول، منطقه ای، یا بین المللی استفاده شود.
زبان ملی و زبان رسمی دو مفهوم یا رسته جداگانه هستند که ممکن است با یکدیگر برابر بوده یا عمداً از یکدیگر جدا شوند. مردم بی کشور، در موقعیتی نیستند که بتوانند برای خود زبان رسمی تصویب کنند. اما ممکن است که زبان های آن ها به اندازه کافی، متمایز و خوب محافظت شده باشد تا به عنوان زبان ملی شناخته شوند. ممکن است برخی زبان ها به عنوان زبان ملی شناخته شوند. درحالیکه برخی دیگر به عنوان زبان رسمی استفاده شود.