زبان های ژرمنی

زبان های ژرمنی، شاخه ای از زبان های هندواروپایی اند که بیشتر در شمال اروپا و نیز به سبب مهاجرت این اقوام در آمریکا و نیز در مناطق دیگر رواج دارند. زبان های این شاخه، نیای یکتایی به نام ژرمنی نخستین داشته اند که ژرمن ها نزدیک به کمابیش دوهزار و پانصد سال پیش در عصر آهن، در شمال اروپا به آن سخن می گفته اند. ژرمنی باستان، همراه فرزندانش، تنها با شماری از ویژگی های یکتای زبان شناختی، از جمله تغییر هم خوان ها شناخته می شود. اگر نه کهن ترین چیزی که تاریخ از ژرمن ها به یاد می آورد نه زبان ایشان، که جای گیر شدن اشان است در شمال اروپا و در امتداد مرزهای شمالی امپراتوری روم از سدهٔ دوم میلادی.
^  درباره طبقه بندی زبان لمباردی اختلافاتی وجود دارد.
^  زبان اسکاتس به تدریج جایگزین زبان نورن درمیان گویشوران این زبان گردیده است.
^  درحال حاضر زبان گوتنی عملا لهجه ای از لهجه های زبان سوئدی است.
^  Mainland Old Norwegian existed along a dialect continuum between West and East Old Norse.
پرگویش ورترین زبان های ژرمنی، انگلیسی با ۳۴۰ و آلمانی با ۱۲۰ میلیون تن گویشور بومی اند. همچنین زبان های دیگری هم چون هلندی با ۲۲ میلیون و آفریکانس با ۱۶ میلیون تن و زبان های اسکاندیناوی مانند دانمارکی و سوئدی و نروژی با روی هم ۲۰ میلیون گویشوَر، در همین شاخه از زبان های هندواروپایی می گنجند. هندواروپایی بودن این زبان ها بدین معنی است که این زبان ها خویشاوند دور زبان های ایرانی اند. پژوهش های تازهٔ زبان شناختی و تبارشناختی، سیاهه ای از ۵۳ زبان و گویش در شاخهٔ زبان های ژرمنی به دست می دهد.
شمار نه چندان کمی از مردم ژرمن از قوم گت که جزو سربازان امپراتوری روم بودند در جنگ با ساسانیان اسیر شده و در ایران زندگی می کردند. بنابراین می توان گفت که زبان های ژرمنی از سده سوم میلادی در ایران صحبت شده است.
زبان های ژرمنی از دیدگاه تاریخی به سه دسته زبان های ژرمنی شمالی، زبان های ژرمنی شرقی و زبان های ژرمنی غربی بخش می شوند.