واتگر

سخنور، سخن گو، شاعر، پوستین دوز
( صفت ) پوستین دوز : (( نهاده روی بحضرت چنانکه رو به پیر به تیم واتگران آید از درتیماس ... ) ) ( ا بو العباس عنبر . لفا اق . ۱۴۱ )

(گَ ) (ص فا. ) ۱ - سخن گو. ۲ - سخنور، قصه خوان . ۳ - شاعر.
(گَ ) (ص . ) پوستین دوز.

واتگر. [ گ َ ] ( ص مرکب ) شاعر و افسانه گو. سخنور و قصه خوان. ( برهان ) ( ناظم الاطباء ) ( آنندراج ). از: وات + گر ( پسوند شغل ومبالغه ). ( حاشیه برهان چ معین ). || پوستین دوز بود. ( فرهنگ اسدی ) ( صحاح الفرس ) ( برهان ) ( رشیدی ) ( آنندراج ) ( جهانگیری ) ( ناظم الاطباء ) :
چو پوست ِروبه بینی به خان واتگران
بدان که تهمت او دنبه ای بسر کار است .نهاد روی به حضرت چنانکه روبه پیر
به تیم واتگران آید از در تیماس.منت خدای را که به بازار عدل او
باز است جفت صعوه و گرگ است واتگر.از: وات ( = پوستین ) + گر ( پسوند شغل و مبالغه ). || ( اِ )به معنی رودخانه. ( رشیدی ) ( جهانگیری ) ( آنندراج ). نام رودخانه ای. ( برهان ) ( ناظم الاطباء ).

پوستین دوز.
۱. سخنور، سخنگو.
۲. شاعر.
۳. قصه گو.

سخنور, شاعر, قصه گو, پوستین دوز, وتگر, افسانه گو