زبان اور

( زبان آور ) ( صفت ) ۱ - آنکه گفتار و بیانی نیکو دارد نیکو بیان خوش صحبت . ۲ - شاعر سخنور .
شخص نطاق و خوب حرف زنند فصیح و بلیغ غماز و نمام

( زبان آور ) ( ~. وَ ) (ص مر. ) ۱ - خوش بیان . ۲ - شاعر، سخنور.

( زبان آور ) زبان آور. [ زَ وَ ] ( نف مرکب ) شخص نطاق و خوب حرف زننده. ( فرهنگ نظام ). فصیح و بلیغ. ( ناظم الاطباء ). کنایه از فصیح. ( آنندراج ) ( بهارعجم ) :
زبان آوری بود بسیارمغز
که او برگشادی سخنهای نغز.زبان آوری چرب گوی از میان
فرستاد نزدیک شاه جهان.دگر باره گردی زبان آوری
فریبنده مردی ز دشت هری.سپهبد زبان آوری نغزگوی
برون کرد و بسپرد نامه بدوی.دبیر زبان آور از گفت شاه
جهان کرد بر نامه خوانان سیاه.ز رومی تنی بود بس مهربان
زبان آوری کرد از هر زبان.بزرگی زبان آور و کاردان
حکیمی سخنگوی و بسیاردان.هر که هست از فقیه و پیر و مرید
وز زبان آوران پاک نفس.چو بر پهلوی جان سپردن بخفت
زبان آوری بر سرش رفت و گفت. || مردم شاعر. ( ناظم الاطباء ). کنایه از شاعر. ( آنندراج ) ( بهار عجم ). شاعر. ( مجموعه مترادفات ) :
تا زبان آوران همه شده اند
یکزبان در ثنای آن دوزبان.زبان آوری کاندرین عدل و داد
ثنایت نگوید زبانش مباد. || غماز و نمام. ( ناظم الاطباء ). بی باک و گستاخ در سخن. بدگو. زبان باز :
زبان آور بی خرد سعی کرد
ز شوخی ببد گفتن نیکمرد.چو سعدی که چندی زبان بسته بود
ز طعن زبان آوران رسته بود.رجوع به زبان آوری و زبان باز شود.
اَلسَن. بَلتَعی. حَرّاف ( در تداول ) . فصیح. لیث. مِنطبق. ( منتهی الارب ). نطاق ( در تداول ) .

( زبان آور ) ۱. [مجاز] زبانور، خوش بیان، خوش صحبت، کسی که خوب سخن می گوید.
۲. [قدیمی] آن که با گستاخی سخن می گوید.
۳. [قدیمی] شاعر.

زبان آور
قوال