فاقه

حاجت، فقر، تنگدستی، ناداری
( اسم ) نیازمندی فقر تنگدستی .

(ق ِ ) [ ع . فاقة ] (اِ. ) فقر، تنگدستی .

فاقه. [ ق َ / ق ِ ] ( از ع ، اِمص ) فاقت. فقر و نیازمندی. از این کلمه فعل از باب افتعال آید نه از ثلاثی مجرد. ( از اقرب الموارد ). درویشی. ( منتهی الارب ) :
ناقه همت به راه فاقه ران تا گرددت
توشه خوشه چرخ و منزلگاه راه کهکشان.شاکرم از عزلتی که فاقه و فقر است
فارغم از دولتی که نعمت و ناز است.داد بخششها و خلعت های خاص
آن عرب را کرد از فاقه خلاص.طاقت بار فاقه ندارم. ( گلستان ).
مرد درویش که بار ستم فاقه کشید
به در مرگ همانا که سبکبار آید.طایفه ای از درویشان از جور فاقه به جان آمده بودند و از درویشی به فغان. ( گلستان ).

فقر، تنگ دستی.