زانیه

[ویکی الکتاب] معنی زَانِیَةً: زن زناکار
ریشه کلمه:
زنی (۹ بار)

مقاربت با زن بدون عقد (بطرزنا مشروع) مصدر آن زنی و زناء مد و قصر هر دو آمده است (اقرب) . زن زناکار را زانیه و مرد زنا کار را زانی گویند درباره این آیه سخن در «خبث» گذشت به انجا رجوع شود. نا گفته نماند زنا یکی از محرّمات دیم مبین اسلام و دارای احکام بخصوصی است و ثبوت آن که موجب حدّ باشد احتیاج به چهار شاهد عادل دارد مرد و زنی که مرتکب این عمل شده‏اند اگر شوهردار و زن دار باشند سنگسار می‏شوند و اگر بی شوهر و زن باشند به هر یک صد تازیانه زده می‏شود که به آن «جلد» گویند حکم سنگسار کردن در قرآن مجید ذکر نشده و حکم تازیانه زدن را آیه ذیل بیان می‏کند این آیه صد تازیانه برای هر دو از مرد و زن معین می‏کند و نیز دستور می‏دهد که اسیر عاطفه نشده و بر آن دو رأفت نکنید حکم تابع واقع است نه عاطفه باید ناموس جامعه در امان باشد و نیز عدهّای به هنگام تازیانه زدن حاضر باشند تا عبرت گیرند. چهار شاهد که درباره اثبات زنا گفتیم درباره آنکه به زنی عفیف نسبت زنا می‏دهد نیز لازم است و ایضاً در جریان افک آمده . رسول خدا صلی اللّه علیه و اله وسلم بیعت زنان مکّه را با چند شرط قبول کرد از جمله آن بود که زنا نکنند. * . ظاهر آیه مخصوصاً ذیل آن روشن می‏کند که مراد از آن حکم تحریمی است هر چند صدر آن به صورت خبر آمده است و خلاصه معنی آن با ملاحظه تفسیر اهل بیت علیهما السلام آن است مرد زنا کار هر گاه به زنا شهرت یافت و بر او اقامه حدّ شد تا توبه نکرده بر او نکاح زانیه و مشرکه حرام است همچنین است زن زناکار اگر توبه نکند جز زانی و مشرک نمی‏تواند او را نکاح کند (المیزان)