موید

اسم: موید (پسر) (عربی) (تلفظ: mo’ayyed) (فارسی: مؤيد) (انگلیسی: moayyed)
معنی: تأیید کننده، ( اَعلام ) مؤید بلخی: ( = ابوالمؤید بلخی ) [قرن هجری] شاعر و نویسنده ی ایرانی دوره ی سامانی، مؤلف شاهنامه ی منثور معروف به شاهنامه ی مؤیدی، داستان منظوم یوسف و زلیخا و کتاب عَجایب البلدان

تاییدکننده، تقویت کننده، محکم کننده، تاییدشده، نیروداده شده
( اسم ) ۱ - تایید کننده . ۲ - محکم کننده استوار دارنده جمع : مویدین .
نجاح الموید

(مُ ءَ یَّ ) [ ع . ] (اِمف . ) تأیید کرده شده .
(مُ ءَ یِّ ) [ ع . ] (اِفا. ) ۱ - تایید کننده . ۲ - محکم کننده ، استوار دارنده .

مؤید. [ م ُ ءَی ْ ی َ ] ( ع ص ) قوت داده شده. ( منتهی الارب ) ( آنندراج ).قوت داده شده. نیروداده شده. ( ناظم الاطباء ). قوت داده شده. تقویت شده. نیرویافته. تأییدگشته. ( یادداشت مؤلف ). || تأییدکرده شده و از جانب خداوند تبارک و تعالی نیروداده شده. ( ناظم الاطباء ) :
به علم و عدل و به آزادگی و نیکخوئی
مؤید است و موفق ، مقدم است و امام.فرق میان پادشاهان مؤید موفق و میان خارجی... آن است که... متغلبان را... خارجی باید گفت. ( تاریخ بیهقی چ ادیب ص 93 ).
استاد و طبیب است و مؤید ز خداوند
بل کز حکم و علم مثال است مصور.مؤیدی که به حق عنف و لطف سیرت او
معین ظلمت و نور است و یار آتش و آب.ملک مؤید مظفر منصور معظم. ( سندبادنامه ص 8 ). امیر کبیر عادل مؤید مظفر. ( گلستان ).
مؤید نمی مانداین ملک گیتی
نشاید بر او تکیه بر هیچ مسند.- مؤید من عنداﷲ ؛ تأییدشده از جانب خدا. که ایزد عزوجل تأییدش کرده باشد. ( از یادداشت مؤلف ).

---

مؤید. [ م ُ ءَی ْ ی ِ ] ( ع ص ) قوت دهنده. ( از منتهی الارب ) ( آنندراج ). تقویت کننده. نیرودهنده. یاری کننده. مساعد. نیروبخش. قوت دهنده. ( یادداشت مؤلف ). || تأییدکننده. تحکیم کننده. استوارسازنده : سخن فلانی مؤید این مسأله است. ( از یادداشت مؤلف ).

---

مؤید. [ م ُءْ ی َ ] ( ع ص ) قوت داده شده. نیروداده شده. ( ناظم الاطباء ). قوت داده شده.( منتهی الارب ) ( آنندراج ). و رجوع به مُؤَیَّد شود.

---

مؤید. [ م ُءْ ی ِ ] ( ع اِ ) کار بزرگ. ( منتهی الارب ) ( مهذب الاسماء ) ( ناظم الاطباء ) ( آنندراج ). دشواری. ج ، مآید. ( منتهی الارب ) ( آنندراج ). داهیه و بلا و سختی. ج ، مآید. ( ناظم الاطباء ).

---

مؤید. [م ُ ءَی ْ ی َ ] ( اِخ ) ابن عبدالرحیم بن احمدبن محمد بغدادی. او راست رساله ای در اسطرلاب. ( از کشف الظنون ).

---

مؤید. [ م ُ ءَی ْ ی َ ] ( اِخ ) ابن عبداللطیف نخجوانی. از ادبا بود و قصیده لامیةالعرب شنفری را شرح کرده است. ( از کشف الظنون ).

---

مؤید. [ م ُ ءَی ْ ی َ ] ( اِخ ) ابن عطاف بن محمدبن علی بن محمد آلوسی ، مکنی به ابوسعید. از بزرگترین گویندگان غزل و هجو و مدح روزگار خود بود و به وزیر عون الدین یحیی بن هبیره انتساب داشت و مدایحی بلند برای او سروده و در اشعار خود ابیاتی بسیار از متنبی تضمین کرده است. وی به سال 466 هَ. ق. در الوس که دیهی در نزدیک حدیثه است به دنیا آمد و به سال 557 هَ. ق. در موصل درگذشت. ( از تاریخ ابن خلکان صص 271-272 ).

تٲیید شده.