وویجر (به انگلیسی: Voyager) نام دو کاوشگر فضایی است که در سال ۱۹۷۷ میلادی توسط ناسا برای مطالعه سیاره های سامانه خورشیدی به فضا پرتاب شد. این دو کاوشگر در اصل برای مطالعه سیارات زحل و مشتری طراحی شده بودند اما بعد از انجام مأموریت به سوی فضای بیرونی سامانه خورشیدی حرکت کردند. در سال ۲۰۱۰ دانشمندان اعلام کردند که وویجر-۱ در مرز سامانه خورشیدی قرار گرفته و در آستانه خروج از این سامانه قرار دارد. این دو کاوشگر اکنون دورترین اجرامی هستند که از زمین به فضا پرتاب شده اند. وویجر-۱ حدود ۱۷ میلیارد کیلومتر و وویجر ۲ حدود ۱۵ میلیارد کیلومتر با خورشید فاصله دارند. این دو فضاپیما با سوخت هسته ای کار می کنند، به اندازه یک اتومبیل کوچک هستند و برای ادامه حرکت و فعالیت تا سال ۲۰۲۰ سوخت دارند.
فرازهایی از تمدن انسان به زبان ریاضی
تصویری از دو انسان (زن و مرد) با دستان افراشته به نشانه دوستی
نشانی جایگاه زمین در منظومه شمسی و کهکشان راه شیری
دو کاوشگر وویجر ۱ و وویجر ۲ پیشگام اکتشاف سیارات دوردست سامانه خورشیدی و اولین ابزار ساخت بشر هستند که از محدوده منظومه شمسی خارج شده و به فضای ژرف ورای آن سفر کرده اند. داده های بسیار ارزشمندی که این دو کاوشگر در طول مأموریتهای موفق شان در اختیار دانشمندان قرار دادند، باعث گسترش زیاد دانش و اطلاعات بشر از ساختار سیارات بزرگ گازی منظومه خورشیدی شده است.
کاوشگر «وویجر ۱» با وزن ۷۲۲ کیلوگرم در ۵ سپتامبر سال ۱۹۷۷ میلادی توسط آژانس فضایی آمریکا ناسا برای مطالعه سیاره های مشتری، کیوان، اورانوس و نپتون، و فضای ژرفتر مأموریتی که در سال ۱۹۸۹ کامل شد. این کاوشگر حاوی صفحه ای طلایی با اطلاعاتی از تمدن زمینی است.
این کاوشگر در تاریخ ۵ مارس ۱۹۷۹ به نزدیک ترین فاصله خود نسبت به سیاره مشتری رسید و پس از بررسی و ارسال داده هایی بسیار ارزشمند و بنیادین از این سیاره به زمین، به سوی سیاره زحل پیش رفت و پس از گذر از این سیاره در ۱۲ نوامبر ۱۹۸۰ به ورای منظومه شمسی و فضای بیکران بین ستاره ای پیش رفت تا سفر بی پایان خود را ادامه دهد.
فرازهایی از تمدن انسان به زبان ریاضی
تصویری از دو انسان (زن و مرد) با دستان افراشته به نشانه دوستی
نشانی جایگاه زمین در منظومه شمسی و کهکشان راه شیری
دو کاوشگر وویجر ۱ و وویجر ۲ پیشگام اکتشاف سیارات دوردست سامانه خورشیدی و اولین ابزار ساخت بشر هستند که از محدوده منظومه شمسی خارج شده و به فضای ژرف ورای آن سفر کرده اند. داده های بسیار ارزشمندی که این دو کاوشگر در طول مأموریتهای موفق شان در اختیار دانشمندان قرار دادند، باعث گسترش زیاد دانش و اطلاعات بشر از ساختار سیارات بزرگ گازی منظومه خورشیدی شده است.
کاوشگر «وویجر ۱» با وزن ۷۲۲ کیلوگرم در ۵ سپتامبر سال ۱۹۷۷ میلادی توسط آژانس فضایی آمریکا ناسا برای مطالعه سیاره های مشتری، کیوان، اورانوس و نپتون، و فضای ژرفتر مأموریتی که در سال ۱۹۸۹ کامل شد. این کاوشگر حاوی صفحه ای طلایی با اطلاعاتی از تمدن زمینی است.
این کاوشگر در تاریخ ۵ مارس ۱۹۷۹ به نزدیک ترین فاصله خود نسبت به سیاره مشتری رسید و پس از بررسی و ارسال داده هایی بسیار ارزشمند و بنیادین از این سیاره به زمین، به سوی سیاره زحل پیش رفت و پس از گذر از این سیاره در ۱۲ نوامبر ۱۹۸۰ به ورای منظومه شمسی و فضای بیکران بین ستاره ای پیش رفت تا سفر بی پایان خود را ادامه دهد.
wiki: وویجر