خوش بو

عطری , مشتم , معتدل , معطر , وردی

خوش بو. [ خوَش ْ / خُش ْ ] ( ص مرکب ) معطر. طیّب. عبق. طیبه. ارج. بویا. خوشبوی. ( یادداشت بخط مؤلف ). چیزی که دارای بوی نیک و معطر باشد. ( ناظم الاطباء ) :
تو مغز نغز و میوه خوشبو همی خوری
ویشان سفال بیمزه و برگ میچرند.ندا آمد که یا موسی تو ندانستی که بوی دهن روزه دارنزد من خوشبوتر است از بوی مشک ؟ ( قصص الانبیاء ).
چو تو گرمی کنی نیکو نباشد
گلی کو گرم شد خوشبو نباشد.فرشهایی کشیده بر سر تخت
نرم و خوشبو چو برگهای درخت.جز آن کآن شخص را بوی دهان بود
تو خوشبوئی از این به چون توان بود؟رضوان در خلد باز کرده ست
کز عطر مشام روح خوشبوست.ناگهی باد خزان آید و این رونق و آب
که تو می بینی از این گلبن خوشبو برود.گلیست خرم و خندان و تازه و خوشبو
ولی امید ثباتش چنانکه دانی نیست.گر غالیه خوشبو شد در گیسوی او پیچید.|| ( اِ ) عطر. ( مهذب الاسماء ). شمامه. ( ناظم الاطباء ). خوشبوی.

دارای بوی خوش، معطر.