در زبان شناسی به حالتی در جمله ها که درک معنای یک عنصر متنی با مراجعه به عناصر دیگر متن امکان پذیر می شود ارجاع می گویند. عمده ارجاعات را ضمایر شخصی، ملکی، اشاره ای و صفات ملکی تشکیل می دهند.
جلالی، جلال الدین: ضرورت شناخت و کاربرد «انسجام و پیوستگی» در ترجمه انگلیسی قرآن کریم. بازدید: سپتامبر ۲۰۱۳.
به جو، زهره: طرح کدبندی ابزارهای انسجام در زبان فارسی. در نشریه «فرهنگ». بهار و تابستان ۱۳۷۷ - شماره ۲۵ و ۲۶. ص۱۹۲.
فرزان سجودی و لیلا صادقی: کارکرد گفتمانی سکوت در ساخت مندی روایت داستان کوتاه. شهریور ۸۹.
برای نمونه در این متن (۲۵۵: گلشیری، ۱۳۸۰):
در اینجا، ضمیر «ش» و «او» به نهاد محذوف برمی گردد و مرجع در بافت بعدی داستان می آید که همان تکه گوشت زائد است. به واسطه این شگرد، خواننده کنجکاو می شود تا ادامه متن را برای دریافت چیستی مرجع بخواند.ارجاع به معنی اطلاع دادن به صورت رسمی هم معنی می دهد
به عنصری زبانی که به عنصری دیگر اشاره می کند مرجع دار anaphor گفته می شود. به همین صورت رابطهٔ میان مرجع دار و مرجع در جمله یا جمله های پیشین یا پسین را مرجع داری anaphora می گویند.
wiki: کرییتیو کامنز برای مجوز کرییتیو کامنز مطرح شد.