ینگ

آستین را گویند

ینگ. [ ی َ ] ( اِ ) شکل و مانند و طرز و روش. ( از ناظم الاطباء ) ( برهان ) ( از آنندراج ). روش. ( فرهنگ جهانگیری ). بیانکی می گوید: فارسی است به معنی عادت و طرز. ( یادداشت مؤلف ) :
سخن پناها گرچه سخنوران هستند
شناسی آنکه سخن کس نپرورد زین ینگ.رخ می نهفت از اول و اکنون همی نماید
از بهر کشتن ما هر ساعتی به ینگی.هر دم چو از ینگی دگر خواهد دل ما سوختن
منشان بر آتش خویش را ای دل که کار از ینگ شد.گناه هرکه در عالم بیامرزد ز بهر تو
اگر پیش خدا آرند فردا بر همین ینگت.در دهر سوکوار نباشد به حال من
در شهر غمگسار نباشد به ینگ تو.بت فرخار ندیدیم بدین حسن و جمال
ترک تنگی نشنیدیم بدین شیوه و ینگ.- کار از ینگ شدن ؛ کاراز قاعده و قانون گذشتن. خارج شدن کار از اصول و قاعده خود :
هر دم چو از ینگی دگر خواهد دل ما سوختن
منشان بر آتش خویش را ای دل که کار از ینگ شد. || قاعده و قانون و رسم و آیین. ( برهان ). قاعده و قانون بستن. ( انجمن آرا ) ( آنندراج ) ( فرهنگ جهانگیری ) :
آیین توست احسان ینگ تو مرحمت
نَبْوَد در آل میران آیین جز این و ینگ.با خط شبرنگ و با رخسار گلرنگ آمدی
نزد فخرالساده نبود دیگری بر ینگ تو.هر دمت رای کسی باشد و اندیشه جایی
من ندانم که تو خود بر چه طریقی و چه ینگی.عجب دان که از کارگاه ملاحت
جهان را به ینگ تو ینگی برآید.دل بدزدی و زود بگریزی
ما بدانسته ایم ینگ تو را.ترک گندم گون من هر دم به ینگی دیگر است
روی او را هر زمان حسنی و رنگی دیگر است.هر صبحدم که ساقی خمخانه صفا
سقایی زمانه کند با هزار ینگ. || چاره و علاج. امکان. راه :
اوحدی رادر غمت ینگی بجز مردن نماند
گر بمانی مدتی دیگر بر این ینگ ای پسر.|| تمکین و وقار. ( ناظم الاطباء ) ( برهان ). || توانایی و عظمت و بزرگی. ( از ناظم الاطباء ). || جانوری است زردرنگ و پیوسته در میان علف و گیاه می باشد. ( برهان ) ( از ناظم الاطباء ).

شکل