موییدن

مویه کردن، گریه وزاری کردن، نوحه وشیون کردن ، موینده: مویه کننده ، مویان: درحال موییدن، نوحه کنان، زاری کنان
( مصدر ) ۱ - گریه و زاری کردن . ۲ - نوحه کردن شیون کردن .

(دَ ) مص ل . ) گریستن ، زاری کردن .

موییدن. [ مو دَ ] ( مص ) گریستن و به آواز بلند گریه کردن. ( ناظم الاطباء ). گریه کردن و گریستن باشد. ( از برهان ). مویه کردن. زاریدن. گریه کردن. ( یادداشت مؤلف ). بر مرده نوحه و زاری کردن. ( ناظم الاطباء ). نوحه کردن. ( از برهان ). شیون کردن :
بدو گفت چندین چه مویی همی
که تخت کیان را بشویی همی.بدرّید جامه به تن زال زر
بمویید و بنشست بر خاک بر.کنون زود پیرایه بگشاز روی
به پیش پدر شو به زاری بموی.از دولت ما دوست همی نازد گو ناز
بر ذلت خود خصم همی موید گو موی.ما به شادی همه گوییم که ای رود بموی
ما به پدرام همی گوییم ای زیر بنال.مرا همه کس گویند خیرخیر مموی
مرا همه کس گویند خیرخیر منال.هم بمویید هم از مویه گران درخواهید
که بجز مویه گر خاص نشایید همه.بر واقعه رشید مویم
یا تعزیت امام دارم.آن دل که رضای تو نجوید
به گر به قضای بد بموید.ای تن از جان بر دل چون نال نال
ای دل از غم بر تن چون موی موی.بس که در پرده چنگ گفت سخن
ببرش موی تا نموید باز.خنده و گریه عشاق زجای دگر است
می سرایم به شب و وقت سحر می مویم.ورجوع به مویه و مویه کردن شود.

موئیدن.[ دَ ] ( مص ) موییدن. نالیدن. رجوع به موییدن شود.

مویه کردن، گریه و زاری کردن، نوحه و شیون کردن: ( بدرید جامه به تن زال زر / بمویید و بنشست بر خاک بر (فردوسی۲: ۲۸۷ ).