زندان انفرادی

زندان انفرادی یا حبس مجرد نوعی زندان است که در آن زندانی هیچ گونه تماسی با دیگران مگر با کارکنان زندان ندارد. گاهی از زندان انفرادی برای محافظت از شخص در برابر آسیب هایی که ممکن است به خودکشی وارد کند، استفاده می شود و گاهی به عنوان تنبیه یا مجازات تخطی از مقررات زندان استفاده می شود.
ویکی پدیای انگلیسی
زندان انفرادی وقتی به کار می رود که احساس شود، زندانی برای خود یا دیگران خطرناک است یا زندانی در فعالیت های غیرقانونی خارج از زندان دخالت دارد یا زندانی به علت شرایط خاصی مانند شاهد بودن یا نوع بزه ارتکابی مانند کودک آزاری در معرض خطر حمله از سوی دیگر زندانیان باشد.
در قانون مجازات اسلامی ایران به طور مشخص در مورد زندان انفرادی سخنی گفته نشده اما در فصل مربوط به تقصیرات مقامات و مأمورین دولتی مقرراتی وضع شده که براساس آن مقررات، هر گونه اذیت و آزار بدنی متهم توسط مستخدمین و مأمورین قضایی وغیر قضایی دولتی و به قصد مجبور کردن او به اقرار جنبه مجرمانه داشته و قابل پیگرد قانونی و مجازات کیفری است.همچنین مأمورینی که محکومی را سخت تر از مورد حکم یا آنچه که مورد حکم نبوده مجازات کنند مرتکب جرم شده اند و مستحق مجازات می باشند. ضمناً در قانون مجازات اسلامی سلب آزادی افراد بر خلاف قانون و محروم کردن اشخاص از حقوق مقرر در قانون اساسی واجد جنبه مجرمانه بوده و قابل پیگرد قانونی است.
بر همین اساس دیوان عدالت اداری ضمن ابطال بند ۴ ماده ۱۷۵ آیین نامه اجرایی سازمان زندانها که در آن استفاده انضباطی از زندان انفرادی به مدت یک ماه مجاز شناخته شده بود، با صدور رأی وحدت رویه نگهداری متهمین را در سلول انفرادی از مصادیق بارز شدت عمل و مخالف اصل ۳۹ قانون اساسی یعنی برخلاف حیثیت و کرامت انسانی متهمین قلمداد کرده است.