سلوکوس اول

سُلوکوس (سلوکیان ۱) اوّل (ح ۳۵۸ـ۲۸۱پ م)(Seleucus (I))
سُلوکوس اوّل
(یا: سلوکوس نیکاتور) سردار مقدونی اسکندر و بنیادگذار سلسلۀ سُلوکیاندر خاورمیانه. سلوکوس پس از مرگ اسکندر (۳۲۳ پ م)، فرماندار و در ۳۱۲پ م فرمانروای سرزمین بابِلشد و شهر سلوکیهرا در ساحل دجله بنا کرد. سوریه را فتح کرد و خود را پادشاه خواند ( ۳۰۶پ م)، اما سیاست های توسعه طلبانه اش او را با بطالسۀمصر درگیر کرد و سپس به قتل رسید. پسرش، آنتیوخوس اول، جانشین او شد. آنتیگونوس اول، سلوکوس را پس از سال ها فرمانداری بابِل، سرنگون کرد (۳۱۶ پ م) و به مصر پناه برد. ولی در ۳۱۲ پ م بازگشت و تا ۳۰۷ پ م بابل و سرزمین های مجاور را تا باکتریا (باختر)بازستاند. به هند حمله کرد (۳۰۶ پ م)، اما سرزمین های سابقاً متعلق به ایران را با چاندراگوپتادربرابر فیل هایی معاوضه کرد که سبب پیروزی او در ایپسوسشدند (۳۰۱ پ م). با این پیروزی از راه سوریه به مدیترانه دست یافت و در سوریه انطاکیهرا بنا نهاد. نبردهای دیگر شرق ایران را زیر سیطرۀ سلوکوس آورد و پیروزی بر لوسیماخوس در کوروپِدیوم(۲۸۱ پ م) آسیای صغیر را به تصرّف او درآورد. او شاید برای تصرف سرزمین های لو سیماخوس در تراس (تراکیه)و مقدونیهاز هِلِسپونت(داردانلکنونی) گذشت، اما اندکی پس از پیاده شدن در لوسیماخوسبه قتل رسید.