قوه ای که مربی نبات است
نفس نامیه
فرهنگ فارسی
لغت نامه دهخدا
نفس نامیه. [ ن َ س ِ ی َ / ی ِ ] ( ترکیب وصفی ، اِ مرکب ) قوه ای که مربی نبات است :
گفتم که اعتدال نبندد هوا مزاج
گفتا ز نفس نامیه بالد همی شجر.
گفتا ز نفس نامیه مردم گزیده تر.
گفتم که اعتدال نبندد هوا مزاج
گفتا ز نفس نامیه بالد همی شجر.
ناصرخسرو.
گفتم ز نفس جثه حیوان نصیب یافت گفتا ز نفس نامیه مردم گزیده تر.
ناصرخسرو.
کلمات دیگر: