گوشه نشین کناره گزین
محرد
فرهنگ فارسی
لغت نامه دهخدا
محرد. [ م َ رِ ] (ع اِ) مفصل گردن . (از منتهی الارب ) (از اقرب الموارد). || جای پالان از پشت . || جای بریدن . (منتهی الارب ).
محرد. [ م َ رِ ] ( ع اِ ) مفصل گردن. ( از منتهی الارب ) ( از اقرب الموارد ). || جای پالان از پشت. || جای بریدن. ( منتهی الارب ).
محرد. [ م ُ ح َرْرَ ] ( ع ص ) وردوک خمانیده مانند طاق و کازه که در آن حرادی قصب باشد. ( منتهی الارب ) ( از اقرب الموارد ). خانه خرپشته. ( مهذب الاسماء ). || کژ و خمانیده از هر چیزی. ( منتهی الارب ) ( از اقرب الموارد ).
محرد. [ م ُ ح َرْ رِ ] ( ع ص ) گوشه نشین. کناره گزین. ( از اقرب الموارد ). || کج کننده ٔچیزی و خماننده آن به هیئت طاق. || دسته نی بر دیوار حظیره بندنده برای زینت. || پناه گیرنده به وردوک خمیده کژ. ( از منتهی الارب ).
محرد. [ م ُ ح َرْرَ ] ( ع ص ) وردوک خمانیده مانند طاق و کازه که در آن حرادی قصب باشد. ( منتهی الارب ) ( از اقرب الموارد ). خانه خرپشته. ( مهذب الاسماء ). || کژ و خمانیده از هر چیزی. ( منتهی الارب ) ( از اقرب الموارد ).
محرد. [ م ُ ح َرْ رِ ] ( ع ص ) گوشه نشین. کناره گزین. ( از اقرب الموارد ). || کج کننده ٔچیزی و خماننده آن به هیئت طاق. || دسته نی بر دیوار حظیره بندنده برای زینت. || پناه گیرنده به وردوک خمیده کژ. ( از منتهی الارب ).
محرد. [ م ُ ح َرْ رِ ] (ع ص ) گوشه نشین . کناره گزین . (از اقرب الموارد). || کج کننده ٔچیزی و خماننده ٔ آن به هیئت طاق . || دسته ٔ نی بر دیوار حظیره بندنده برای زینت . || پناه گیرنده به وردوک خمیده ٔ کژ. (از منتهی الارب ).
محرد. [ م ُ ح َرْرَ ] (ع ص ) وردوک خمانیده مانند طاق و کازه که در آن حرادی قصب باشد. (منتهی الارب ) (از اقرب الموارد). خانه ٔ خرپشته . (مهذب الاسماء). || کژ و خمانیده از هر چیزی . (منتهی الارب ) (از اقرب الموارد).
کلمات دیگر: