ویلهلم دوم

ویلهلم دوم (آلمانی: Friedrich Wilhelm Viktor Albrecht von Preußen؛ ۲۷ ژانویه ۱۸۵۹ – ۴ ژوئن ۱۹۴۱) آخرین قیصر آلمان و پادشاه پروس بود که از ۱۵ ژوئن ۱۸۸۸ تا ۹ نوامبر ۱۹۱۸ بر پادشاهی پروس حکمرانی می کرد. او نوهٔ ارشد ملکه ویکتوریای بریتانیا بود و با بسیاری از پادشاهان و شاهزادگان اروپا ارتباط داشت.وی در ۱۸۸۸ تاج گذاری، در ۱۸۹۰ اتو فون بیسمارک را برکنار و با حمایت از امپراتوری اتریش-مجارستان در بحران ژوئیه ۱۹۱۴، آلمان را وارد عصر تازه ای از نظر سیاست خارجی کرد که در نهایت منجر به نخستین جنگ جهانی شد. غرور و بی پروایی او بیشتر اوقات باعث می شد که دربارهٔ موضوعات حساس، بدون مشورت با وزیران، اقدام به ارائه بیانیه های رسمی نسنجیده کند؛ بطوریکه بنابر مصاحبه ای در دیلی تلگراف، در سال ۱۹۰۸، اقدامات منفی وی سرسام آور گردید. در خلال جنگ جهانی اول، ژنرال های بلندپایه وی، پاول فون هیندنبورگ و اریش لودن دورف، سیاست های زمان جنگ را بدون هیچ گونه توجهی به دولت مرکزی، تعیین می کردند. به سبب رهبری ناکارآمد وی در خلال جنگ، حمایت ارتش را از دست داد و از سمت خود کناره گیری کرد و به هلند پناهنده شد.ویلهلم دوم در بازدید از یک باغ وحش انسانی در هامبورگ
وی در ۲۷ ژانویه ۱۸۵۹ در شهر برلین زاده شد. وی از خاندان پادشاهی هوهن تسولرن (به آلمانی: Hohenzollern) بود. مادرش ویکتوریا شاهزاده ای انگلیسی بود (دختر ملکه ویکتوریا) و با خاندان پادشاهی روسیه نیز پیوند خونی نزدیکی داشت. او پسرخاله آلکساندرا فیودوروفنا همسر نیکلای دوم واپسین تزار روسیه بود و همچنین پسرعمهٔ جرج پنجم پادشاه بریتانیا بود. پدرش، فریدریش، ولیعهد قیصر ویلهلم یکم بود؛ ولی چون اندکی پس از درگذشت ویلهلم یکم بر اثر سرطان حنجره، فریدریش درگذشت، تاج و تخت آلمان به ویلهلم دوم رسید. ویلهلم دارای نقصی مادرزادی در دست چپ بود که در روان آشفتهٔ او در آینده بسیار اثرگذار بود.
او در سال ۱۸۸۱ با آوگوستا ویکتوریا (به آلمانی: Augusta Viktoria) دوشس ایالات شلسویگ هولشتاین پیمان زناشویی بست که از این پیوند هفت فرزند پدید آمد. او شیفتهٔ شکار و باستان شناسی بود.
او سرانجام در ۵ ژوئن ۱۹۴۱ درگذشت و در هلند به خاک سپرده شد.

ویلْهِلْمِ (آلمان ۲) دوّم (۱۸۵۹ـ۱۹۴۱)(William II)
ویلْهِلْمِ دوّم
امپراتور آلمان از ۱۸۸۸. پسر فردریک سوم و ویکتوریا، دختر ملکه ویکتوریای بریتانیا، بود. در ۱۸۹۰ برای نشان دادن اقتدار سیاسی خود، صدراعظم بیسمارک را به کناره گیری از مقامش واداشت، که در نتیجۀ آن اوضاع سیاسی کشور و موقعیت آن در صحنۀ بین المللی وخیم شد؛ با وجود این، نفوذ شخصی ویلهلم نیز در دهۀ ۱۹۰۰ کاهش یافت. پشتیبان سرسخت طرح های دریاسالار تیرپیتس برای گسترش نیروی دریایی آلمان بود. در ۱۹۱۴ نخست از اتمام حجّت اتریش به صربستان پشتیبانی کرد، اما پس از آن که دریافت جنگ اجتناب ناپذیر است به عبث کوشید از وقوع آن جلوگیری کند. در ۱۹۱۸ پس از شکست آلمان، از سلطنت کناره گرفت و به دورن، در هلند، گریخت.