ویوین لی

ویوین لی (به انگلیسی: Vivien Leigh, Lady Olivier) (زاده ۵ نوامبر ۱۹۱۳ – درگذشته ۸ ژوئیه ۱۹۶۷) بازیگر انگلیسی بود که دو بار به خاطر بازی در فیلم های بر باد رفته در نقش اسکارلت اهارا و فیلم اتوبوسی به نام هوس در نقش بلانش دوبوا برندهٔ جایزه اسکار بهترین بازیگر نقش اول زن شد.
جایزه بفتا بهترین بازیگر نقش اول زن بریتانیا در ششمین دوره بخاطر فیلم اتوبوسی به نام هوس (۱۹۵۲)
جایزه اسکار بهترین بازیگر نقش اول زن (۱۹۳۹)
جایزه اسکار بهترین بازیگر نقش اول زن (۱۹۵۱)
جایزه حلقه منتقدان فیلم نیویورک برای بهترین بازیگر نقش اول زن بخاطر فیلم بر باد رفته (۱۹۳۹)
جام ولپی بخاطر فیلم اتوبوسی به نام هوس (۱۹۵۱)
۱۰۰ سال... ۱۰۰ ستاره به انتخاب بفا
۱۰۰ سال...۱۰۰ نقل قول به انتخاب بفا
ویوین مری هارتلی (به انگلیسی: Vivian Mary Hartley)، در ۵ نوامبر ۱۹۱۳ از پدر و مادری بریتانیایی در دارجلینگ، هند به دنیا آمد اما برای ادامه تحصیل به بریتانیا برگشت. کودکی اش را در مدارس مذهبی گذراند و بعد از آن وارد آکادمی سلطنتی هنرهای دراماتیک شد و در رشته بازیگری درس خواند. در ۲۰ دسامبر ۱۹۳۲ در سن ۱۹ سالگی با وکیلی به نام لی هولمن ازدواج کرد که در سال بعد از وی صاحب دختر بنام سوزان گردید. او تحصیلاتش در رشته بازیگری را رها کرد چرا که همسرش با کار او در تئاتر و سینما مخالف بود اما او نام کوچک همسرش را به عنوان اسم هنری اش برگزید تا خوش آهنگ تر باشد. نخستین نقش او در تئاتر، نمایش «نقاب فضیلت» بود که در نقش فاحشه ای با چهره معصوم بازی کرد و توانایی اش را در ایفای نقش شخصیت هایی با ذات دوگانه به نمایش گذاشت. نخستین فیلمش نیز فیلمی انگلیسی بود به نام همه چیز خوب به نظر می رسد بود که در آن در نقش کوتاهی ظاهر شد.
لی و لورنس الیویر در سال ۱۹۴۰ ازدواج کردند و بیست سال بعد جدا شدند. ویوین در دوران بازیگری اش در نقش های شکسپیری در تئاتر اولد ویک لندن با لارنس اولیویه، بازیگر بزرگ تئاتر و سینمای بریتانیا آشنا شد. او برای نخستین بار در سال ۱۹۳۷ در نمایش هملت، در نقش اوفلیا در مقابل لارنس اولیویه قرار گرفت. در همین سال ها بود که عاشق اولیویه شد، عشقی که سرانجامش ازدواج و زندگی مشترک بیست ساله توأم با تنش و افتخار بود. آن ها هر دو از همسرانشان جدا شدند و در سال ۱۹۴۰ با هم ازدواج کردند. به اعتقاد ریچارد استرلینگ، مورخ سینما، سه نقش شمایل گونه، افسانه ویوین لی را ساخته است، اسکارلت اوهارا، بلانش دو بوآ و لیدی اولیویه. رابطه پر حرارت و ازدواج عاشقانه آن دو مورد توجه مردم و همواره بر سر زبان ها بود. ویوین اتکای زیادی به اولیویه داشت و او را نیروی محرکه خویش می دانست. به گفته مالی هسکل در کتاب «صادقانه بگم عزیزم»، عشق او به لارنس اولیویه، هم وجودش را تعریف می کرد و هم برایش تباه کننده بود. در دهه پنجاه، با تشدید بیماری های روانی و جسمی ویوین، رابطه او با لارنس اولیویه نیز دچار تنش شد و در نهایت آن ها در سال ۱۹۶۰ از هم جدا شدند. او بعد از جدایی از لارنس اولیویه نیز به بازی اش در تئاتر ادامه داد اگرچه هرگز نتوانست موفقیت های دوران گذشته را تکرار کند.
"می خواهم بازیگری بزرگ باشم."

رجوع شود به:لی، ویوین (۱۹۱۳ـ۱۹۶۷)