خدو

بصاق

آب دهان، خیو، بزاق، تف
( اسم ) آب دهان بزاق .

(خَ ) (اِ. ) آب دهان ، بزاق .

خدو. [ خ ُ / خ َ ] ( اِ ) تف. آب دهن. ( از ناظم الاطباء ). آب دهن را گویند که از اثر مزه چیزی بهم رسد. ( برهان قاطع ). آب دهان که بهندی تهوک گویند. ( از آنندراج ). خیو.بزاق. بساق. بُصاق. تفو. خیوی. ( یادداشت بخط مؤلف ). بفج. ( از حاشیه فرهنگ اسدی نخجوانی ) :
آن روی و ریش پرگه و پر بلغم و خدو
همچون خبزدویی که کنی زیر پای پخچ.می بارد از دهانت خدو ایدون
گویی که سر گشادند فوگان را.همان کز سگ زاهری دیدمی
همی بینم از خیل و خلم و خدو.گر خدو را بر آسمان فکنم
بی گمانم که بر چکاد آید.از بد چرخ آسیاکردار
خشک شد در دهان بنده خدو.سبک خدوی خود انداخت در دهانش و گفت
بکردم ای پسر این گفت تو همه تسلیم.او خدو انداخت بر روی علی
افتخار هر نبی و هر ولی.او خدو انداخت بر رویی که ماه
سجده آرد پیش او در سجده گاه.چون خدو انداختی بر روی من
نفس جنبید و تبه شدخوی من.باز او آن عشرها با آن خدو
می بچسبانید بر اطراف رو.تُفال ؛ خدو انداختن است. تُفل ؛ خدو انداختن. خشوع ؛ خدوی لزج انداختن. ( از منتهی الارب ).

آب دهان، بزاق، تف.

/Khede/ خودش - مخفف خداداد

آب دهان