راه هوایی

راه هوایی (به انگلیسی: Respiratory tract) یا (به انگلیسی: Air Way) در انسان قسمتی از آناتومی دستگاه تنفس است که در روند تنفس به شکل مستقیم نقش ایفا می کند.
راه هوایی فوقانی شامل بینی، مجرای بینی، سینوسهای اطراف بینی، حلق و بخشی از حنجره که بالاتر از تارهای صوتی قرار دارد می شود.
راه هوایی تحتانی شامل بخشی از حنجره که پایین تر از تارهای صوتی قرار می گیرد، نای، نایژه و نایژک ها می شود. ریه ها را می توان در همین قسمت طبقه بندی کرد یا به شکل مجزا به همراه برونشیل های تنفسی، مجاری آلوئول، کیسه های آلوئول و آلوئول در نظر گرفت.
هوا از طریق بینی یا دهان تنفس می شود. در حفره بینی یک لایه از غشای مخاطی بینی آلودگی ها و مواد مضر موجود در هوا را فیلتر و جذب می کند. در مرحله بعد هوا وارد حلق که خود یک چهارراه بین مری و حنجره است می شود. در ابتدای حنجره اپیگلوت وجود دارد که در هنگام ورود هوا از بالای حنجره به کنار رفته و اجازه ورود هوا به تراشه را می دهد و در هنگام غذا خوردن ورودی حنجره را می بندد و مانع وارد شدن غذا به راه هوایی می شود.
بعد از حنجره، هوا وارد نای می شود و پس از آن وارد نایژه راست و نایژه چپ می شود. هرکدام از نایژه ها به واحدهای کوچکتری تقسیم می شوند که به آن نایژک می گویند و در نهابت نایژک ها در انتها به کیسه هوایی یا آلوئول (به انگلیسی: Alveol) تنفسی ختم می شوند که در آن تبادل گازهای تنفسی در آن صورت می گیرد.
ریه ها در حفره قفسه سینه واقع شده اند که توسط دنده ها محافظت می شوند. در قاعده ریه یک صفحه عضلانی به نام دیافراگم وجود دارد که قفسه سینه را از دستگاه گوارش جدا می کند. دیافراگم که عضله اصلی در فرایند تنفس است توسط سیستم عصبی سمپاتیک کنترل می شود.