( اسم ) ۱- جای اذان گفتن محل بانگ نماز . ۲- مناره جمع : ماذن .
جای اذان و مناره
جای اذان و مناره
مئذنه
فرهنگ فارسی
لغت نامه دهخدا
( مئذنة ) مئذنة. [ م ِءْ ذَ ن َ ] ( ع اِ ) جای اذان و مناره. ( منتهی الارب ) ( ناظم الاطباء ). جای اذان یا مناره. ( از اقرب الموارد ). محل اذان. گلدسته. ( یادداشت به خط مرحوم دهخدا ). ج ، مآذن. ( منتهی الارب ) ( اقرب الموارد ) : به وقت اذان بر قاعده از بهر اقامت رسم اذان بر مئذنه رفتم. ( ترجمه تاریخ یمینی چ شعار ص 316 ).
ای بلال خوش نوای خوش صهیل
مئذنه بر رو بزن طبل رحیل.
ای بلال خوش نوای خوش صهیل
مئذنه بر رو بزن طبل رحیل.
( مثنوی چ خاور ص 28 ).
و رجوع به ماده بعد شود. || صومعه. ( منتهی الارب ) ( ناظم الاطباء ) ( از اقرب الموارد ).مئذنة. [ م ِءْ ذَ ن َ ] (ع اِ) جای اذان و مناره . (منتهی الارب ) (ناظم الاطباء). جای اذان یا مناره . (از اقرب الموارد). محل اذان . گلدسته . (یادداشت به خط مرحوم دهخدا). ج ، مآذن . (منتهی الارب ) (اقرب الموارد) : به وقت اذان بر قاعده از بهر اقامت رسم اذان بر مئذنه رفتم . (ترجمه ٔ تاریخ یمینی چ شعار ص 316).
ای بلال خوش نوای خوش صهیل
مئذنه بر رو بزن طبل رحیل .
و رجوع به ماده ٔ بعد شود. || صومعه . (منتهی الارب ) (ناظم الاطباء) (از اقرب الموارد).
ای بلال خوش نوای خوش صهیل
مئذنه بر رو بزن طبل رحیل .
(مثنوی چ خاور ص 28).
و رجوع به ماده ٔ بعد شود. || صومعه . (منتهی الارب ) (ناظم الاطباء) (از اقرب الموارد).
میذنه. [ ذَ ن َ / ن ِ ] ( از ع ، اِ ) مئذنة. گلدسته. جای اذان گفتن. ( غیاث ) : من از میذنه فرودویدم و فریاد آوردم. ( ترجمه تاریخ یمینی ص 329 ).
فرهنگ عمید
جای اذان گفتن در مناره.
کلمات دیگر: