فروغ الدین. [ ف ُ غُدْ دی ] ( اِخ ) اصفهانی. از شعرای دوره ناصرالدینشاه قاجار است. هدایت نویسد: اسمش میرزا محمد مهدی فرزند محمدباقر، متخلص به «بهجت » مستوفی بیوتات و قورخانه و آتشخانه نواب شاهزاده اعظم ، ولیعهد عباس میرزای مغفور بود. در سال 1223 هَ. ق. در تبریز تولد یافت. از هفت سالگی به تحصیل پرداخت و در خدمت فضلای عصر اکتساب دانش کرد. با وجود مشاغل دولتی همواره به مطالعه و تصنیف نیز می پرداخت و از آثار او یکی صحایف العالم است که مشتمل بر پنج صحیفه و قریب دویست هزار بیت است. فروغ الدین درشعر به مناسبت انتساب به فریدون میرزا متخلص به فرخ ،«فرخی » تخلص میکرد. ( از مجمع الفصحاء ج 2 ص 396 ).
