نهاله

اسم: نهاله (دختر) (فارسی) (طبیعت) (تلفظ: na(e)hāle) (فارسی: نهاله) (انگلیسی: nahale)
معنی: نهال

( اسم ) ۱ - کمین صیاد . ۲ - شکار ( نهاله گاه ) .

(نِ لِ ) (اِ. ) ۱ - شاخة درخت یا چوبی که شکارچی برای راندن شکار به سوی دام از آن استفاده می کند. ۲ - شکار، صید.
(نَ لَ یا لِ ) [ مغ .¿ ] (اِ. ) نوعی مالیات یا عوارض (ایلخانان ).

نهاله. [ ن ِ / ن َ ل َ / ل ِ ] ( اِ ) درخت موزون نورسته. ( برهان قاطع ). نهال.( جهانگیری ) ( رشیدی ). رجوع به نهال شود :
بر نوشته هیچ ننویسد کسی
یا نهاله کارد اندر مغرسی. || کمینگاه بود که نخجیربانان در آن جایگاه سازند تا نخجیر نبیند. ( لغت فرس اسدی ص 330 ). جائی بود که در کوه کنند نهانی صیادان از برای صید گرفتن تا نخجیر ایشان را نبیند و آن را کمین گاه صیادان خوانند. ( اوبهی ). کمین گاه که صیاد از بهر صید در آن پنهان شود. ( صحاح الفرس ). شکارگاه. کمین گاه صیاد. ( برهان قاطع ). به این معنی اصل نهاله گاه است. ( حاشیه برهان قاطع چ معین ). || شاخه های درخت که صیادان بر آن جامه های کهنه بربندند و بر یک جانب دام بر زمین فروبرند تا جانوران از آن رم کرده به جانب دام آیند. ( از برهان ) ( از رشیدی ) ( از جهانگیری ) ( از انجمن آرا ). || کمین. ( فرهنگ اسدی نسخه نخجوانی ) ( یادداشت مؤلف ) :
تا ز هوای توام به بند و به ناله
عشق تو بر جان من نهاد نهاله.|| شکار. ( برهان قاطع ). رجوع به نهال و نهالگاه و نهاله گاه شود.

۱. = نهال na(e )hāl
۲. شاخۀ درخت یا چوبی که صیادان به صورت مترسک برای راندن شکار به سوی دام یا شکارگاه درست می کردند.
۳. شکار.