obscenity
شنعت
فارسی به انگلیسی
فرهنگ فارسی
قبح وزشتی
( اسم ) ۱ - زشتی قبح بدی . ۲ - طعنه .
( اسم ) ۱ - زشتی قبح بدی . ۲ - طعنه .
فرهنگ معین
(شُ عَ ) [ ع . شنعة ] (اِمص . ) ۱ - زشتی ، بدی ، قبح . ۲ - طعنه .
لغت نامه دهخدا
شنعت. [ ش َ / ش ُ ع َ ] ( ازع ، اِمص ) شُنْعة. شناعت. مأخوذ از شنعة عربی بمعنی زشتی و بدی. ( از غیاث اللغات و گوید در تاج به کسر آمده است ). شناعت. زشتی. زشت شدن. ( یادداشت مؤلف ). قبح و زشتی. ( فرهنگ نظام ). زشتی و بدی. ( ناظم الاطباء ). زشتی. قبح. بدی. ( فرهنگ فارسی معین ) :
از آن شنعت این پند برداشتم
دگر دیده نادیده انگاشتم.
که شنعت بود سیرت خویش گفت.
که شنعت بر او تا قیامت بماند.
خبر از عشق نبوده ست و نباشد همه عمر
هرکه او را خبر از شنعت و رسوایی هست.
خودیکی بوطالب آن عم رسول
مینمودش شنعت عربان مهول.
|| طعنه زدن. ( ناظم الاطباء ). طعنه. ( فرهنگ فارسی معین ) ( غیاث ) :
تو به آرام دل خویش رسیدی سعدی
می خور و غم مخور از شنعت بیگانه و خویش.
ای برادر ما به گرداب اندریم
وانکه شنعت می کند بر ساحل است.
شنعة. [ ش ُ ع َ ] ( ع اِمص ) زشتی. اسم است مصدر را. ( منتهی الارب ) ( از اقرب الموارد ). زشتی وبدی و طعنه. ( از غیاث اللغات ). رجوع به شنعت شود.
از آن شنعت این پند برداشتم
دگر دیده نادیده انگاشتم.
سعدی ( بوستان ).
نخواهم در این وصف از این بیش گفت که شنعت بود سیرت خویش گفت.
سعدی.
تفو بر چنین ملک و دولت که راندکه شنعت بر او تا قیامت بماند.
سعدی.
- شنعت و رسوایی ؛ زشتی و رسوایی : خبر از عشق نبوده ست و نباشد همه عمر
هرکه او را خبر از شنعت و رسوایی هست.
سعدی.
|| رسوایی. || حقارت و پستی. ( ناظم الاطباء ). || زشت شمردن. ( یادداشت مؤلف ) : خودیکی بوطالب آن عم رسول
مینمودش شنعت عربان مهول.
مولوی.
و رجوع به شنعة شود.|| طعنه زدن. ( ناظم الاطباء ). طعنه. ( فرهنگ فارسی معین ) ( غیاث ) :
تو به آرام دل خویش رسیدی سعدی
می خور و غم مخور از شنعت بیگانه و خویش.
سعدی.
- شنعت کردن ؛ تقریع کردن. ( یادداشت مؤلف ). طعنه زدن. سرزنش کردن. ( فرهنگ فارسی معین ). سرکوفت زدن : ای برادر ما به گرداب اندریم
وانکه شنعت می کند بر ساحل است.
سعدی.
|| کراهت. || بی رحمی. || درشتی. ( ناظم الاطباء ).شنعة. [ ش ُ ع َ ] ( ع اِمص ) زشتی. اسم است مصدر را. ( منتهی الارب ) ( از اقرب الموارد ). زشتی وبدی و طعنه. ( از غیاث اللغات ). رجوع به شنعت شود.
شنعت . [ ش َ / ش ُ ع َ ] (ازع ، اِمص ) شُنْعة. شناعت . مأخوذ از شنعة عربی بمعنی زشتی و بدی . (از غیاث اللغات و گوید در تاج به کسر آمده است ). شناعت . زشتی . زشت شدن . (یادداشت مؤلف ). قبح و زشتی . (فرهنگ نظام ). زشتی و بدی . (ناظم الاطباء). زشتی . قبح . بدی . (فرهنگ فارسی معین ) :
از آن شنعت این پند برداشتم
دگر دیده نادیده انگاشتم .
نخواهم در این وصف از این بیش گفت
که شنعت بود سیرت خویش گفت .
تفو بر چنین ملک و دولت که راند
که شنعت بر او تا قیامت بماند.
- شنعت و رسوایی ؛ زشتی و رسوایی :
خبر از عشق نبوده ست و نباشد همه عمر
هرکه او را خبر از شنعت و رسوایی هست .
|| رسوایی . || حقارت و پستی . (ناظم الاطباء). || زشت شمردن . (یادداشت مؤلف ) :
خودیکی بوطالب آن عم رسول
مینمودش شنعت عربان مهول .
و رجوع به شنعة شود.
|| طعنه زدن . (ناظم الاطباء). طعنه . (فرهنگ فارسی معین ) (غیاث ) :
تو به آرام دل خویش رسیدی سعدی
می خور و غم مخور از شنعت بیگانه و خویش .
- شنعت کردن ؛ تقریع کردن . (یادداشت مؤلف ). طعنه زدن . سرزنش کردن . (فرهنگ فارسی معین ). سرکوفت زدن :
ای برادر ما به گرداب اندریم
وانکه شنعت می کند بر ساحل است .
|| کراهت . || بی رحمی . || درشتی . (ناظم الاطباء).
از آن شنعت این پند برداشتم
دگر دیده نادیده انگاشتم .
سعدی (بوستان ).
نخواهم در این وصف از این بیش گفت
که شنعت بود سیرت خویش گفت .
سعدی .
تفو بر چنین ملک و دولت که راند
که شنعت بر او تا قیامت بماند.
سعدی .
- شنعت و رسوایی ؛ زشتی و رسوایی :
خبر از عشق نبوده ست و نباشد همه عمر
هرکه او را خبر از شنعت و رسوایی هست .
سعدی .
|| رسوایی . || حقارت و پستی . (ناظم الاطباء). || زشت شمردن . (یادداشت مؤلف ) :
خودیکی بوطالب آن عم رسول
مینمودش شنعت عربان مهول .
مولوی .
و رجوع به شنعة شود.
|| طعنه زدن . (ناظم الاطباء). طعنه . (فرهنگ فارسی معین ) (غیاث ) :
تو به آرام دل خویش رسیدی سعدی
می خور و غم مخور از شنعت بیگانه و خویش .
سعدی .
- شنعت کردن ؛ تقریع کردن . (یادداشت مؤلف ). طعنه زدن . سرزنش کردن . (فرهنگ فارسی معین ). سرکوفت زدن :
ای برادر ما به گرداب اندریم
وانکه شنعت می کند بر ساحل است .
سعدی .
|| کراهت . || بی رحمی . || درشتی . (ناظم الاطباء).
فرهنگ عمید
قبح، زشتی.
کلمات دیگر: