شولک

( اسم ) باد ریسه دوک .

(لَ ) [ سنس . ] (اِ. ) اسب ، اسب تندرو.

شولک. [ ل َ ] ( اِ ) اسب جلد و تند و تیز رفتار. ( برهان ) ( جهانگیری ). اسب تیزرو. ( رشیدی ) ( انجمن آرا ) ( آنندراج ). اسب تیزرفتار. ( فرهنگ نظام ). اسب. ( فرهنگ خطی ). اسب مطلق به هر رنگ که باشد. ( یادداشت مؤلف ) :
بیفتاد از آن شولک خوبرنگ
بمرد و برفت اینت فرجام جنگ.به زیر اندرون تیزرو شولکی
که ناید چنان از هزاران یکی.نشست از بر شولک اسفندیار
برفت از پسش لشکر نامدار.فرودآمد از شولک خوبرنگ
به ریش خود اندر زده هر دو چنگ.بسا پشته هائی که تو پست کردی
به نعل سم شولک و خنگ اشقر.سپهدار برکرد شولک ز جای
کشیده به کین تیغ کشورگشای.به شبرنگ شولک درآورد پای
گرائیدبا گرز گردی ز جای.شولک تو که پدید آید پندارد خلق
کز شبه گوئی بر چار ستون عاج است.گر اردوان بدیدی پای و رکاب تو
بودی به پیش شولک تو اردوان دوان.درآمد بر آن شولک تیزپای
چو دریای آتش درآمد ز جای.
همایون خواجو.
|| نام مرکب اسفندیار. ( برهان ) ( انجمن آرا )( آنندراج ). اما بر اساسی نمی نماید :
خنگ همایون من در همه کاری
رخش تهمتن بدی شولک اسفندیار.|| بادریسه دوک و آن چرم یا چوب گردی است که در گلوی دوک محکم سازند. ( ازبرهان ). بادریسه دوک. ( انجمن آرا ) ( آنندراج ). شوکل. شنگرک. شنگور. ( حاشیه برهان چ معین ). || مرغی که تغییر رنگ دهد و هر دم به رنگی درآید. ( ناظم الاطباء ).

اسب تندرو.
بادریسۀ دوک.