قراقروم

قراقروم (واژه ای ترکی به معنای شن سیاه) نام رشته کوهی در شمال شرق پاکستان، شمال هند، غرب هیمالیای نپال (لبه غربی هیمالیا) است و به وسیلهٔ رود سند از هیمالیا جدا می شود، ولی با این حال اغلب بخشی از هیمالیا خوانده می شود. شکل کوه های قراقروم عمدتاً بسیار تیز و صخره ای می باشد و حتی کوه های برفی آن نیز از برجهای یخی غیرقابل دسترس شکل گرفته است.پاکستان جمهوری خلق چین افغانستان هند تاجیکستان
قراقروم دارای اقلیم خاص خود می باشد و این امر بخصوص در منطقه بلتستان و قله کی۲ کاملاً مشهود است. ماه های ژوئن، ژوئیه و اوت، بهترین ماه های صعود به قلل این منطقه است. معروفترین قلهٔ این رشته کوه، کی۲ است که دومین قلّهٔ مرتفع زمین می باشد و علاوه بر ارتفاع بلندش که ۸٬۶۱۱ متر است، به عنوان سرسخت ترین کوه روی زمین نیز شناخته می شود.
گاشربروم ۲ با ۸٬۰۳۵ متر ارتفاع، کوتاه ترین کوه در میان قلل هشت هزارمتری قراقروم و سیزدهمین کوه بلند روی زمین است و به عنوان یکی از راحت ترین کوه های هشت هزارمتری همواره مورد توجه بوده است. این کوه بر روی رشته کوه گاشربروم ها و در کنار قلهٔ پنهان (گاشربروم ۱) قرار گرفته است. قلّهٔ پنهان با ۸٬۰۶۸ متر فرازا، یازدهمین کوه بلند روی کرهٔ زمین است.

قَراقُروم (Karakorum)
قَراقُروم
(یا: قَراقوروم) پایتخت ویرانۀ چنگیزخان، فرمانروای مغول، در جنوب غربی اولان باتور، بر مسیر علیای رود اورخون، در مغولستان. زمانی که چنگیزخان امپراتوری مغولرا تأسیس کرد (۱۲۰۶م)، قراقروم را به منزلۀ پایتخت و پایگاه عملیاتی خود برگزید؛ اما شواهد نشان می دهد که قدمت سکونت در این منطقه به قرن ۸م بازمی گردد. این شهر در قرن ۱۳م مدت کوتاهی پایتخت مغولان بود، اما با گسترش فتوحات آن ها به سمت غرب، به سرکردگی قوبلای قاآن، پایتخت به چین منتقل، و قراقروم حاکم نشین مغولستان شد. زمانی که سلسلۀ مغول منحل شد (قرن ۱۵م)، شهر اهمیت خود را ازدست داد. محل قراقروم را دو نفر از محققین روس در قرن ۱۹ مشخص کردند. از ۱۹۴۸ تا ۱۹۴۹، ویرانه های شهر مزبور را هیئتی از آکادمی علوم شوروی و کمیتۀ علوم جمهوری مغولستان از زیر خاک بیرون آوردند. درحال حاضر معبد بودایی راردِنی ـ دزو در مجاورت ویرانه های این شهر برپاست.