شخصیت پردازی

شخصیت پردازی، گزینش، کنار هم قرار دادن و مرتبط نمودن معنای شماری از شخصیت های تعریف شدهٔ عالم هستی با هم دیگر، در یک موقعیت بیانی است.
شخصیت
داستان
ادبیات داستانی
شخصیت پردازی، ساختن و پرداختن شخصیت برای یک روایت است. شخصیت پردازی یکی از عناصر ادبی است که ممکن است در یک اثر هنری دراماتیک یا مکالمات روزمره به کار گرفته شود. ممکن است شخصیت ها از طریق بیان اوصافشان، اعمالشان یا سخنانشان یا افکارشان یا فعل و انفعالاتشان در برخورد با شخصیت های دیگر معرفی شوند.
اصطلاح شخصیت پردازی در اواسط قرن ۱۵ معرفی شد. ارسطو پیرنگ را متقدم بر شخصیت می دانست به عبارت دیگر او روایت پیرنگ محور را از روایت شخصیت محور برتر می دانست، او در بوطیقای خود استدلال می کند که تراژدی «نمایشی از زندگی و کنش هاست و نه انسان»، در قرن ۱۹ این دیدگاه معکوس شد یعنی واقع گرایی در رمان و بعدها پیشرفت های تأثیرگذار در علم روانشناسی، تقدم شخصیت در داستان (روایت شخصیت محور) را ، تأیید کرد.
نویسنده از دو طریق می تواند در مورد یک شخصیت به مخاطب اطلاعات بدهد: