بمعنی جاویش در طرابلس و مصر باشد که در برابر سلطان میدویدند .
شاویش
فرهنگ فارسی
لغت نامه دهخدا
شاویش. ( معرب ، اِ )بمعنی جاویش در طرابلس و مصر باشد که در برابر سلطان میدویدند. ( از دزی ج 1 ص 718 ). معرب جاویش و اصل کلمه ترکی است و امروزه نزد اعراب به گروهبان گویند. ( از متن اللغة ). رجوع به جاوش و جاویش و چاووش شود.
کلمات دیگر: