حیوانی

بهیمی , حیوان , شرس , عضوی

حیوان بودن ماهیت جانور داشتن .

حیوانی. [ ح َ ی َ / ح َی ْ ] ( ص نسبی ) منسوب به حیوان. از حیوان :
عالم طفلی و خوی حیوانی بگذاشت
آدمی طبع و ملک خوی و پری سیما شد.- قوه حیوانی ؛ یکی از قوای ثلاثه نفس آدمی است کار وی عز و جاه و ریاست و ظفر و غلبه وکینه کشیدن باشد و معدن او دل است و قوه حیوانی بعضی از کارهای او پسندیده باشد و بعضی نکوهیده و بدین سبب این قوه متوسط است میان قوت انسانی [ نفس ناطقه ] و قوت شهوانی. ( از ذخیره خوارزمشاهی ).
- نفس حیوانی ؛قوه ای است که جسم به اختیار او حرکت کند و چیزها بحس دریابد و نفس طبیعی و نفس نباتی که خادم اویند و دوازده خادم دیگر نیز دارد که آنها غضب و شهوت و حواس ده گانه اند پنج ظاهری و پنج باطنی. ( ذخیره خوارزمشاهی ).
|| گوشت مأکول اللحم و آنچه از حیوان بهم رسد از شیر و ماست و کره و کشک و پنیر و روغن. و این اصطلاح عاملان افسون خوان است. ( آنندراج ) ( از غیاث ) :
کند چو شیخ ز حیوانی اینقدر پرهیز
بحیرتم که چرا در لباس پشمین است.

۱. مربوط به حیوان.
۲. مانند حیوان.
۳. (حاصل مصدر ) [قدیمی] حیوان بودن.