خلع سلاح

خلع سلاح (انگلیسی: Disarmament) به عمل کاهش، محدودسازی، یا ممنوع کردن جنگ افزارها گفته می شود و معمولاً به نیروی نظامی یک کشور خاص یا نوعی خاص از اسلحه اشاره دارد. عبارت خلع سلاح برای اشاره به نابودی کامل جنگ افزارهای کشتارجمعی مانند جنگ افزارهای هسته ای به کار می رود. مجمع عمومی سازمان ملل «خلع سلاح کامل و عمومی» را به شکل نابودی همهٔ جنگ افزارهای کشتارجمعی به همراه «کاهش معتدلانهٔ نیروهای مسلح و سلاح های متداول، بر پایهٔ اصل امنیت پایدار همهٔ طرف ها و در نظر گرفتن حق کشورها برای محافظت از امنیتشان» تعریف می کند.
کینزینیسم نظامی

خلع سلاح (disarmament)
در روابط بین الملل، در یکی از این چهار معنی به کار می رود: ۱. مجازات کشوری که در جنگ مغلوب شده، با انهدام یا کاهش سلاح های آن کشور (از نمونه های آن خلع سلاح آلمان و متحدانش بنا بر معاهدۀ ورسای در ۱۹۱۹)؛ ۲. توافق برای خلع سلاح دو جانبه در مناطق خاص جغرافیایی (نمونه اش توافق راش ـ بَگت بود که از ۱۸۱۷ میان امریکا و بریتانیا برقرار شد و بر مبنای آن ناحیۀ دریاچه های بزرگ (گریت لیکس) عاری از سلاح شدند)؛ ۳. امحای کامل تمامی سلاح ها که اندیشمندان آرمان گرا، و در مواردی نیز حکومت ها، از آن هواداری می کنند؛ ۴. کاهش و محدودسازی تسلیحات کشورها بر مبنای توافق های بین المللی که در مجامع جهانی، چون جامعۀ ملل در گذشته و سازمان ملل متحد در حال حاضر، اخذ می شود. این معنای آخر بیش از بقیه برای این اصطلاح به کار می رود. مسئلۀ خلع سلاح با گسترش سریع سلاح های هسته ای با قدرت تخریب زیاد به مسئله ای مبرم تر و پیچیده تر بدل شده است.