یاد اوردن

تذکر

( یاد آوردن ) (مصدر ) ۱- بخاطر آوردن آنچه رافراموش شده است فرا خاطر کردن . ۲- بخاطر آوردن کسی را چیزی یاشخصی فراموش شده را.

( یاد آوردن ) (وَ دَ ) (مص م . ) به خاطر آوردن ، متذکر کردن .

( یادآوردن ) یادآوردن. [ وَ دَ ] ( مص مرکب ) بخاطر آوردن و متذکر شدن. ( ناظم الاطباء ). فراموش شده ای را دوباره بخاطر آوردن. تذکر. تذکار. تذکره. اذکار. ادکار. ذکری. ذُکر :
یاد آری و دانی که تویی زیرک و نادان
ور یاد نیاری تو سگالش کن و یادآر.یادت آور پدرْت را که مدام
گه پلنگمْش بذی و گه خنجک.یاد نیاری بهر بهاری جدت
توبره برداشتی شدی به سماروغ.نگه کن که تا چون بود باورم
چو کردارهای تو یاد آورم.بدو گفت هر کس که تاب آورد
و گریاد افراسیاب آورد
همانگه سرش را ز تن دور کن
وزو کرکسان را یکی سور کن.براندیش از این ای سرانجمن
نباید که یادآوری گفت من.بمیرد کسی کو ز مادر بزاد
ز خسرو چو یاد آوری تا قباد.چو عیب تن خویش داند کسی
ز عیب کسان یاد نارد بسی.یکی پند آن شاه یاد آورم
ز کژی روان سوی داد آورم.چو از پندهای تو یاد آورم
همی از جگرسرد باد آورم.اگررزم گرشاسب یاد آوری
همه رزم رستم بباد آوری.دگر هر که را بد سزا هدیه داد
به نامه بسی پوزش آورد یاد.کس نیارد یاداز آل مصطفی
در خراسان از بنین و از بنات.چون ز یاران رفته یاد آرم
آه و واحسرتا علی من مات.پند آن پیر مغان یاد آورید
بانگ مرغ زندخوان یاد آورید.ز باغ خاطر من خواه تازه نخل سخن
ز خشک بید هر افسرده ای چه آری یاد.از گناه گذشته نارم یاد
با نمودار وقت باشم شاد.چو از مرگ بسیار یاد آوری
شکیبنده باشی در آن داوری.
و گر ناری از تلخی مرگ یاد
بدشواری آن در توانی گشاد.بر آن درگه چوفرصت یابی ای باد
بیار این خواجه تاش خویش را یاد.منم کز یاد او پیوسته شادم
که او در عمرها نارد به یادم.