عار

خزی

عیب وننگ
( اسم ) عیب ننگ فضیحت رسوایی جمع اعیار .

[ ع . ] (اِ. ) عیب ، ننگ ، رسوایی .

عار. ( ع اِ ) عیب و ننگ. ( منتهی الارب ) ( مهذب الاسماء ) ( غیاث اللغات ) : تا قیامت آن عار از خاندان ما دور نشود. ( تاریخ بیهقی ص 129 ). || فضیحت و هر چه در آن عیب لازم باشد. ( منتهی الارب ) :
شعر تو شعر است لیکن باطنش پر عیب و عار
کرم بسیاری بود در باطن دُرِّ ثمین.- عار آمدن ؛ ننگ داشتن :
پیاده نگردد که عار آیدش
ز شاهی تن خویش خوار آیدش.ز جهل خویش چون عارت نیاید
چرا داری همی زآموختن عار.بجز غلامی دلدار خویش سعدی را
ز کار و بار جهان گر شهی است عار آید.- عار بودن ؛ ننگ بودن :
فخر دانا بدین بود وینها
عیب دینند و علم را عارند.با این همه از عالم عار است مراواﷲ
یاران مرا فخر است این عار که من دارم.مرا نیست زآهنگری ننگ و عار
خرد باید و مردی ای بادسار.وگر بی تکلف زید مالدار
که زینت بر اهل تمیز است عار.- عار داشتن ؛ ننگ داشتن :
ابر و دریا سخی بوند به طبع
دستش از هر دو ننگ دارد و عار.عدلش از آسمان ندارد عار
سلسله زآسمان درآویزد.ساقی بیار جامی کز زهد توبه کردم
مطرب بزن نوائی کز توبه عار دارم.متابع توام ای دوست گر نداری ننگ
مطاوع توام ای یار گر نداری عار.

عیب، ننگ.
* عار آمدن: (مصدر لازم ) [عامیانه] ننگ داشتن.
* عار بودن: (مصدر لازم ) ننگ بودن.
* عار داشتن: (مصدر لازم ) ننگ داشتن، شرم داشتن.

رسوایی ، ننگ