غارشناسی

روش علمی مطالعه غارها را غارشناسی (Speleology) می گویند. غارشناسی به مطالعه غارها و دیگر عارضه های کارستی، اجزای تشکیل دهنده آن ها، ساختارها و ویژگی های فیزیکی آن ها، تاریخ غارها، جانداران درون و نزدیک غار، و روندهایی که باعث این موارد می شود می پردازد.
درزمینی (Endogean): بخشی از غار که با خاک سطح زمین در ارتباط است. این ارتباط از طریق شکاف ها و درزهای صخره ها، نشت آب روی زمین، و نفوذ ریشه گیاهان به وجود می آید.
کنارزیرزمینی (Parahypogean): مناطق آستانه ای نزدیک به دهانه غار که تا آخرین نقاط نفوذ نور ادامه دارد.
زیرزمینی (Hypogean): این محیط ها ممکن است به طور منظم از طریق باد یا رودخانه های زیرزمینی، یا کوچ جانوران با سطح در تماس باشند یا ممکن است کاملاً جدا از محیط بیرون بمانند. محیط های زیرزمینی عمیق ممکن است اکولوژی های مستقلی را تشکیل بدهند که منبع اصلی انرژی در آن ها نه نور خورشید بل که انرژی شیمیایی باشد که توسط باکتری های شیمی خودپرورد chemoautotrophic از سنگ آهک و دیگر مواد معدنی آزاد می شود.
مطالعه تغییرات در شکل غارها در طی زمان غارریخت شناسی speleomorphology و روند تشکیل غارها را غارزایی speleogenesis می گویند.
غارشناسی یک حوزه علمی چندرشته ای است که دانش های حوزه های شیمی، زیست شناسی، فیزیک، هواشناسی، و نقشه برداری را ترکیب کرده و از این طریق تصویری از غارها و سامانه های متغیر و پیچیده آن ها به دست می دهد.
گاه از اصطلاح غارشناسی برای اشاره به فعالیت های شناسایی نقاط نامشخص غارها توسط غارنوردان نیز استفاده می شود.

غارشناسی (speleology)
مطالعۀ علمی غارها، منشأ، گسترش، ساختار فیزیکی، مجموعۀ گیاهان و جانوران، اکتشاف، تهیۀ نقشه ، عکس برداری، غواصی، و عملیات نجات و امداد در غارها. ورزش غارنوردی، به صورت دنبال کردن مسیر رودخانه ها یا نهرهای زیرزمینی، طی سال های اخیر محبوبیت فراوان پیدا کرده است. اولین بار، غارشناسی در قرن ۱۹ در فرانسه پاگرفت و اولین مجمع غارشناسی در پاریس تأسیس شد (۱۸۹۵).