چارقد

چارْقَد
چارْقَد
چارْقَد
پوشش سر بانوان ایرانی. این پوشش به نوشتۀ شاردن، از دورۀ صفویه رایج شد و در دورۀ قاجار، به ویژه در دورۀ ناصرالدین شاه، به همراه شلیته و شلوار، بود. چارقد پارچۀ حریر نازک مربع شکلی بود که آن را به صورت مثلث تا می کردند. زاویۀ قائمۀ مثلث پشت سر قرار می گرفت و دو گوشۀ دیگر آن در زیر چانه محکم با سنجاق بسته می شد و از جلو تا روی سینه و شانه ها و کمر را می پوشاند و از پشت نیز تا کمر می رسید. رنگ آن بیشتر سفید بود. زنان هم در خانه و هم در بیرون از منزل از آن استفاده می کردند. توپ پارچه ای چارقد از لوازم جهیزیۀ عروس بود. زنان رجال بزرگ بر چارقد خود گل سینه های یاقوت و الماس نصب می کردند. پارچۀ آن اغلب برودری دوزی شده از جنس ابریشم یا نخ و گاه شال یا تور بود. چارقد قالبی، که سر چارقد را با نشاسته قالب می گرفت، ازجمله چارقدهای رایج در اندرونی ناصرالدین شاه بود که خانم های اندرونی مخترع آن بودند. بهترین نوع آن آفتابگردانی خوانده می شد. روسری، که اکنون رایج است، از انواع چارقد است.