ناامیدی

ناامیدی احساس نارضایتی است که به دنبال برآورده نشدن انتظارات یا امیدها به وجود می آید. تفاوت ناامیدی با پشیمانی در این است که فرد پشیمان در درجه اول به تصمیمات شخصی ای که به یک نتیجه بد منجرشده، توجه می کند، اما فرد ناامید تنها به نتیجه کار توجه می کند. ناامیدی سرچشمه فشار روانی است. مطالعه حس ناامیدی و بررسی علت ها و اثرات آن، رشته ای در تجزیه و تحلیل تصمیم است. ناامیدی به همراه پشیمانی دو احساس اولیه مرتبط با تصمیم گیری هستند.
سندرم پاریس
ناکامی
مدت زمان بهبود ناامیدی بسته به شدت ناامیدی و خود فرد می تواند از چند دقیقه تا چند روز طول بکشد.
بعضی باور دارند ناامیدی و عدم توانایی رودررویی با آن، گاهی می تواند سبب خوش بینی شود. گرچه خوش بینی زیاد نشان دهنده سلامت روان است، اما در بعضی موارد می تواند نشان دهنده قرارگرفتن فرد زیر فشار روانی طولانی مدت یا غیرقابل کنترل باشد؛ پدیده ای که پژوهشگران آن را به «اثر ناامیدی» نسبت می دهند. اثر ناامیدی کمکی به انعطاف پذیری احساسی برای رودررویی با با ناامیدی نمی کند؛ بنابراین افراد خوش بین هنگام تجربه مشکلات توانایی کمتری در از سرگذراندن آن ها دارند. این ادعا با پژوهش های سوزان سگستورم به چالش کشیده شد. در پژوهش های او بیان شد که افراد خوش بین بیشتر احتمال دارد فعالانه با مشکلات خود دست و پنجه نرم کنند و بنابراین تاحدودی ایمنی کسب می کنند.
روان درمانگر، ایان کرایب، در سال ۱۹۹۴ میلادی کتابی با نام اهمیت ناامیدی منتشر کرد و در آن به کارهای ملانی کلاین و زیگموند فروید پیرامون این نگره که فرهنگ انتظارات نادرستی از کمال در زندگی به افراد القا می کند و همین باعث دست نیافتن افراد به یک خودانگاره سالم می شود. کرایب برای نمونه افرادی که عزیزی را از دست داده اند مثال زد، اینگونه افراد در مواجهه با سوگ از دست دادن عزیزانشان مدل پنج مرحله اندوه را از خود نشان می دهند. این رفتار بیشتر برای آسان تر کردن سوگواری است.