نوحه کردن

( مصدر ) ۱- باواز بلند ناله و زاری کردن ۲- مرثیه خواندن .

نوحه کردن. [ ن َ / نُو ح َ / ح ِ ک َ دَ ] ( مص مرکب ) به آواز بلند زاری کردن. ( ناظم الاطباء ). در عزائی و ماتمی به آواز عزاداری و نوحه خوانی و مرثیه خوانی کردن. شیون برداشتن. فغان و واویلاه کردن :
خروشی برآمد ز ایران به درد
زن و مرد و کودک همه نوحه کرد.بسی نوحه کردش به روز به شب
به سی روز نگشاد بر خنده لب.هر زمان نوحه کند فاخته چون نوحه گری
هر زمان کبک همی تازد چون جاسوسی.دیلمی وار کند هزمان دراج غوی
ورشان نوحه کند بر سر هر راهروی.مدبر خلفی به خویشتن بر
خود نوحه کن از زبان مادر.کاشکی گردون طریق نوحه کردن داندی
تا بر اهل حکمت و ارباب فن بگریستی.بوم اعتقاد ایشان که در ظلمت کفر به صدای بدعت نوحه می کرد... ( ترجمه تاریخ یمینی ص 348 ).
او دید در این و حسرتی خورد
وین دید در آن و نوحه ای کرد.همه شب تا به روز این نوحه میکرد
غمش بر غم فزود و درد بر درد.زاغ پوشیده سیه چون نوحه گر
در گلستان نوحه کرده بر خضر.با دل خویش درد خود گوئیم
نوحه بر سوکوار خویش کنیم.|| شیر دوشیدن ( ؟ ). ( ناظم الاطباء ).